Bir zaman şöhreti dört bir yana yayılmış bir Şeyh Efendi vardı. O kadar büyük şöhret sahibi idi ki, talebeleri ve müritlerinin sayısı bilinmezdi. Aradan yıllar gelip geçti.
Bir gün adamın biri Bağdat'ta bir dükkândan alışveriş yapmış, elinde aldığı malzemelerle sokağa çıkmıştı ki, üstü başı perişan, iki büklüm bir ihtiyarla karşılaştı. Bir anda göz göze gelen bu iki insan, birbirlerini tanır gibi oldu.
Adam bu perişan kılıklı ihtiyarı nereden tanıyorum diye düşünürken, ihtiyar; "evladım elindekileri taşımada sana yardım edeyim" dedi.
Bu ses… Evet dedi adam, bu yıllar önce dergahında eğitim aldığı Şeyh efendiden başkası değildi. Adam şaşkındı…
Yanılmış olmamak için tekrar tekrar baktı, Evet gördüğü o zat, şeyh efendiden başkası değildi:
"Siz falan zat değil misiniz?" diye sordu.
"Evet benim, sen de falancasın."
"Hocam kusura bakmayın, çok merak ettim, bu hallere nasıl düştünüz?”
"Benim hâlim ibretliktir. Benim başıma geleni herkes bilsin ve ona göre ayağını denk alsın. Bir gün dergâha misafir gelmişti. Yemekte balık vardı. Misafire ikram etmeden önce balığın iyi taraflarını bana ayırdılar, kılçıklı tarafını da misafire verdiler. Ben saf balıketini, misafirde kılçıklı tarafını yedi. İşte başıma ne geldiyse bundan sonra geldi. Mümin, mümin kardeşini kendisine tercih edecek. Elinizde ki ikramlık şeylerin iyisini Allah için verin. Vermeyen benim gibi cezasını çeker."