ANAM    
Hava da bir Eylül sağanağı..
toprak damı ,
kurşun gibi dövüyor damlalar.
titrek ışıltısı lambanın
ve ocaktaki meşelerin alevi.
kuşluk vaktinde;
ağır sancılarla uyandı bir kadın.
bir eliyle ağrıyan karnını tutarak
sürgüsünü actı kapının...
gök boşalmış sicim gibi yağıyor yağmur.
bir adım daha atamadı..
kostak anaaaaaaaaaaaaa! diye bağırdı
bağır dı bir daha
duyan olmadı..
bir daha bağırdı boğazlarını yırtarak
yoğmurun sesinde kayboldu sesi.
sadece büyük kız döndü,
uykusunde sağından sola.
onbirinci doğumunu yapacaktı kadın,
sadece üçü yaşayan...
sağına soluna baktı,
yutkundu
çare yok!
bunu kendi doğuracaktı...
ve o anda erkeğini düşündü.
o hovarda-hoyrat
kimbilir?hangi oynaşının koynun da
aldı ocaktaki güğümü
ılıştır dı suyu.
leğeni ve bir kaç parça temiz bez hazırladı..
bıçağı,mikroplar ölsün diye,
yanan ateşe tuttu..
umutsuzca kapıya bir daha baktı.
sancıdan kalcaları ikiye ayrılacaktı.
dilbentini sıyırdı başından,doladı.
aldı dişlerinin arasına...
sıktı dişlerini
sıktı dişleriniiiii.
yaş geldi gözlerinden ağladı..
bir oğlan çocuğu,
bir viyaklama.
bir iple bağladı,
göbek bağını özenle kesti...
son gücünüyle toparlandı.
temizledi üst başını
gügümü aldı bir eline..
çocuğunu birgüzel yıkadı
kundağa sardı,sarmaladı..
aldı koynuna bu yeni canı..
bitkin-yorgun
yanan ocağın sıcaklığında
derin uykuya daldı.
hem annesi olmuştu oğlunun
hemde yokluğunda ebesi
ben o gün doğan oğlan
anamımın o gün doğurduğu can.
anam mı ?
o benim hem ebem, hem güzel anam.