Bu gün işi gücü bıraktım evde oturdum. o1))
Yağmurlu bir hava, bulanık düşünceler içimdeki, çatışmalar falan filan derken ezan okundu. Abdest aldım.
Aynanın karşısında yüzümü kurularken bir baktım anaaaaa! Oda ne? Benim bir dilim var.
Yav hemen gülmeyin. Bir sonunu dinleyin hele!!
Neyse bir baktım benim bir dilim var. Amanın bir hoşuma gitti bir hoşuma gitti sormayın. En az on dakika baktım dilime.
Aynanın karşısına geçtim dilimi sevdim dakikalarca. Çok çay içmekten yıpranmış falan ama maşAllah aslan gibi benim dilim. Düşündüm aynanın karşısında.
Sonra aynada bakarak dilime, “AAAALLLLAAAAHHHHHH” dedim sessizce.
Tabi ben demedim. Dilim dedi ”Allah diye.
Yahu benim “Allah” diyebilen bir dilim var. Sonra “LAİLAHEİLLAllah” dedim dilimle. Hay kurban olayım dilime dedim kendi kendime.
Bak görüyo musun ne güzel “Allah” diyo. Sonra hemen koştum seccadenin başına iki rekât şükür namazı kıldım.
Dilim ede ödül olarak bir parça çukulata koydum “Allah” diyebildiği için.
Ya diyemeseydim?
Ya dilim olmasaydı. Hamd olsun dilime, adını söyletme güzelliğini bana nasip eden Allah’ıma.
Benim dilim, dünya denen şu yalan dolanın içerisindeki tek gerçeği söyleye biliyo; ALLLLAHHHHH !!!!!!!
