Gönderen Konu: Bilinmezliğe yolculuk.  (Okunma sayısı 2940 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Çevrimdışı v_u_s_l_a_t

  • Yeni üye
  • *
  • İleti: 17
Bilinmezliğe yolculuk.
« : 11 Aralık 2010, 15:24:59 »

Her zamanki gibi yine yalnızım. Bir kendim, bir ben varım odamın karanlık duvarları arasında.
Düşünüyorum; zamanın bir diliminde, ömrümün bir anında, mevsimin birinde. Düşüncelerim İstanbul trafiği gibi, bir o yana, bir bu yana gidip gidip geliyorlar. Dünyaya bakıyorum her şey sessizlik içinde; rüzgâr esiyor uğultusuz, yapraklar sesini çıkarmaktan çekiniyor, çocuklar dalgınlaşıyor, karanlık çöküyor iyice. Bir an yaptıklarımı ve yaşadıklarımı düşünüyorum. Acaba çok mu yanlış şeyler yaptım, bilmiyorum. Zaten bildiğim ne var ki... Hayatın mânâsı neydi bende? Bilmezlik, bilinmezlikler başlıyor yine; neden çözülmeler başlamıyor hiç?

Düşünüyorum; neden yanlışa giden yollar bu kadar kısa ve basit, bu kadar çekici ve rengarenk? Doğruya ulaşabilmek için engebeli patikalardan gitmek mi gerek illâ da? Ne kadar çok düşünmeden yaşayan insan var. Her şeye kapılarını sıkı sıkı kapatmışlar; her şeye sebep ne, yine bilmiyorum. Dünyamızı dolduran; futbol, ünlülerin hayatı, ekmek parası mı sadece? Başka bir şey yok mu sonsuzluktan hariç? Ruhlarımız ve beyinlerimiz belirli bir kalıba girmiş çıkmıyor.

Bir an penceremden dışarı bakıyorum. Ay'la yıldızların bütünlüğünü ve sevinçten nasıl parladıklarını seyrediyorum. Bir yıldız tutuyorum. Beni de aydınlatıyor ve benim oluyor. Hadi oradan, sen öyle zannediyorsun. Hiçbir şey benim olmayacak mı? 'İşte bu da benim' diyemeyecek miyim hiç? Ben ne zaman ben olacağım? İşte yine bilmiyorumlar. Önümde bir sürü bilinmezlik dolu çıkmaz sokaklar. Onları bile aydınlatan sokak lâmbaları var. Ama benim bir mum ışığım bile yok.

Eski dostluklarım geliyor aklıma, hasret doluyum çölün suya hasret olduğu gibi. Hayal kurmak istiyorum. Güzel bir şeyler kuruyorum galiba; çünkü yüzümde bir tebessüm beliriveriyor. Zaman ilerliyor, gözlerimden yanaklarıma ılık damlalar akıyor. Bakışlarım gecenin soğuk büyüsünde tıpkı hayallerim gibi, yağmur tanelerinde donuyor. Yalnızlığıma sadece, rüzgârla dans etmeye başlayan yaprakların hışırtısı eşlik ediyor.

Sonra sonra aklıma ölüm geliyor. Korkmuyorum, irkilmiyorum ama; iliklerim boşalıveriyor sanki... herşeyin yok oluşu. Herşey donup kalıyor gözlerimde.

Belki de kurtuluşum ölüm olabilir. Gerçekten olabilir mi acaba? Gerçek orada başlıyor benim için ve gerçek dostlarımın orada olduğunu biliyorum...

Çevrimdışı Trkgk

  • Yeni üye
  • *
  • İleti: 1
Ynt: Bilinmezliğe yolculuk.
« Yanıtla #1 : 14 Aralık 2010, 16:41:57 »
 s1))

Çevrimdışı vuslat firkat

  • Yeni üye
  • *
  • İleti: 2
Ynt: Bilinmezliğe yolculuk.
« Yanıtla #2 : 13 Ocak 2011, 15:39:10 »
ölüm bir yok oluş değildir ki ; bir göç ediştir , bir terhistir ; askerliğim bitti diye üzülen bir asker gördünüz mü hiç hayatınızda ....