Küçücük mutluluklarımız vardı bizim... Daracık sokaklarda koştururken, sırtımızdan akan terlerimizle yaşadığımız heyecanımız vardı. Masumane yarışlarımız vardı kendi aramızda; en iyi penaltı atan, ağacın en yüksek dalına çıkan, ilk balığı tutan, en uzaktaki misketi vuran...
Küçük tatlardan aldığımız büyük hazlar vardı. Oyun arası yediğimiz bir dilim yağlı reçelli ekmek, dalından koparılmış iri bir can erik, kızarmaya başlamış kayısı ve en el değmemiş dalında kendisine ulaşmamızı bekleyen o tek tane karadutun mayhoşluğu...
Küçücük mutluluklarımız vardı bizim... Daracık sokaklarda bahçe duvarlarından dışarıya arsızca taşan çiçekler vardı. Duvarları saran sarmaşıklar, havuz kenarlarında akşamsefaları. Evlerin camlarından içeriye bile baş uzatıp koku bırakan hanımelileri. Pencerelere konup günaydın diyen kuşlar, yemek kokularına gelip bahçede miyavlayan kediler vardı.
Evlerin önünde kimi zaman çay içip laflayan, kimi zaman ateşe oturmuş kocaman kazanlarda çamaşır kaynatan, kimi zaman da yine odun ateşindeki sacta yufka-etli ekmek-bazlama yapan mis kokulu annelerimiz vardı. Annelerimizin kokusuna karışan közde patates, biber, patlıcan kokuları...
Küçücük mutluluklarımız vardı bizim... Daracık sokaklarda küçüktük, umutlarımız küçüktü, ulaşılmaz değildi. Dar sokaklardaki dar evlerimizde, dar imkânlarla geçinmeye çalışıyorduk. Ama mutluyduk...
Sonra birdenbire büyüdü her şey!.. Ne oldu, neden oldu, nasıl oldu belli değil; ama önce bedenlerimiz büyüdü... Sonra evlerimiz büyüdü, eşyalarımız büyüdü, sınırlarımız büyüdü... İşyerlerimiz büyüdü, isimlerimiz büyüdü, gelirlerimiz büyüdü... Önce yetim, sonra öksüz kaldık ve etrafımızdaki boşluk büyüdü...
Her şey büyüdü etrafımızda; fakat mutluluğu büyütemedik, huzuru büyütemedik.
Ve bizler, küçüldük!
Muammer Erkul
