Bir zamanlar altınlarını bahçedeki bir ağacın dibine gömerek saklayan bir cimri vardı. Fakat her haftabaşı heyecanla o ağacın altına gelip altınlarını gömdüğü yerden çıkartır, onları zevkle uzun uzun seyreder ve sonra yine yerlerine gömerek sessiz sedasız oradan ayrılırdı.
Bir gün, bu manzarayı gözetleyen bir hırsız, cimrinin oradan ayrılmasından hemen sonra çabucak yeri kazarak bütün altınları kucakladığı gibi soluğu kendi evinde aldı.
Gene haftabaşı geldi ve gene cimri, altınlarını ziyarete gitti. Fakat toprağı açıp da felâketle karşılaşınca, saçını başını yolmaya, bağırıp çağırmaya, avaz avaz ağlamaya başladı. Patırtıyı duyan komşular başına üşüştüklerinde, içlerinden biri sordu:
“Hiç içinden alıp kullandığın olur muydu?”
“Hayır, hayır! Sadece altınlarımı seyretmeye gelirdim.”
Bunun üzerine komşusu cimriye şöyle dedi:
“Öyleyse ne üzülüyorsun? Şimdi de, boş çukuru ziyarete gelirsin. Göreceksin ki, hiçbir şey farketmeyecek.”
alıntı
