Seni ötelerde bıraktım,
Yarım yamalak sözlerinle,
Kaçamak bakışlarınla çocukluğum.
Uyudum ve uyandım,
Ne varsa büyümeye dair, saydım döktüm önüme,
Sandım ki yalnız ben büyürüm,
İstediğim yere bakar, istediğim kadar yürürüm.
Çıkmaz sokakların ardındaki pencere,
Çocukluğum…
Çok varlığım, tek yokluğum.
Seni ötelerde bıraktım,
Ceviz ağaçlarının yaşlanan yüzünde,
Ve nar bahçelerinde,
Can eriğinin yeşili sararmadan
Dönerim sandım.
Sandım ki çelikten ayaklarım,
Beni alıp götürür masal iklimlerine.
İçimdeki en sıcak gece,
Çocukluğum…
Tebessüm dolu yürek boşluğum.
Seni ötelerde bıraktım,
Parmağıma takılı kalan esmer gülün dikeninde,
Babamın ektiği…
Çok kanatanı,
En inciteni…
Düşündüm ki bensiz kurumaz güller,
Gülün gözyaşlarını anlayamadım.
Çözemediğim tek bilmece,
Çocukluğum…
Yürüyemediğim tozlu yolum…
Seni ötelerde bıraktım,
Masalın sonu gelse de uyanmam,
Ellerimden tutmayacağını bile bile,
Gözyaşlarımla ıslanmış olsa da hayali,
Babamın ellerini bırakmam…
Derelerde çırpınsa da ayaklarım,
Çıkarmayacağım onları,
Ve aklımdaki seni,
Yürek burkan son ayrılık,
Gülümseten tek gülmece,
Çocukluğum…
Taranmış saçım, bükülmez kolum,
En masum halim,
Su gibi duruluğum,
Terk edemediğim tek soluğum,
Filiz Kalyon
