Bir zamanlar, yaşlı bir kabile şefi kendisinden sonra kabilenin başına geçecek genç şef adayının ne kadar bilge olduğunu anlamak istedi. Ondan kendisine iki yemek hazırlamasını istedi. Birinci yemek, dünyanın en güzel lezzetli, ikinci yemek te en kötü ve tatsız yemeği olmalıydı.

Belirlenen günde, genç şef adayı yaşlı şefin önünde çok iyi pişirilmiş harika derecede lezzeli bir inek dili koydu. Çeşitli sebzelerle süslenmiş bu yemek, gerçekten çok lezzetliydi. Ertesi gün, genç adam yaşlı şefin önüne dünyanın en kötü ve lezzetsiz yemeğini getirecekti. Ama genç, yaşlı şefin önüne bir önceki günle tıpa tıpa aynı yemeği koydu: bir dil!

Bunun nedenini soran yaşlı şef, alacağı cevapla yerine geçecek adamın kendisinden daha bilge olduğunu anladı: “Dünyanın en lezzetli şeyi dildir. Çünkü hakikati dile getirdiğinde insanların iyiliği bulmasına yardım eder. Doğru sözleriyle başka insanları doğru yola yöneltir ve onları cesaretlendirir. Diller sevgi ve ahenk keilimeleri ile bütün köyümüzü bir arada tutar.”

“Dil, dünyanın en tatlı şeyi olduğu gibi en kötü şeyi de olabilir. Öfke ve yalan söyleyen diller insanları kırar, onları yanlışa yöneltir. Dilin söylediği yalanlarla bir toplum parça parça olur. Bütün silâhlardan daha korkunç bir şekilde köyümüzü felâkete sürükleyebilir.”

Murat Çiftkaya