İki canlıda su içer ama istidatları ve kabiliyetleri farlı farklı olduğu için biri bal verip, başlar üzerinde gezerken, diğeri zehir akıtır ve sürünerek hayatını sürdürür.
Küllü inain yetereşşehu yani kübün içinde ne varsa o sızar dışarıya, iki insan düşünelim:
Birisi kuranla, hakk ve kakikatle dolmuş, dışarı sızacak olan elbette aynı güzellikler olacaktır.
İkincisi, batıl şeylerle iştigal etmiş ve kendisine bahşedilen istidatları yanlış kullanmış. Elbette dışarı sızdıracağı şeyler daha baştan bellidir. İnsan Hüdasından uzaklaştıkça, hevasına tabi olur...Neticede hevasını kendine mabud ittihaz eder ve şu kısacık dünya hayatını ahirete tercih eder. Hiç camla elmas bir olur mu?
Düdüklü tencere aklıma geldi, içine koyacağınız malzeme neyse, o pişer ve vakti gelince mutlaka dışarı taşmak zorunda, yoksa patlar. Bir yemeğin zehirli olduğunu anlamak için hepsini yemeye gerek var mı? İnsanın öğrendiği şeylere bakıp, dışarı sızdırdığı bilgilere bakınca nereden beslendiği elbette anlaşılır...
İnsanoğluna, baktığımızda burası için halkedilmediği, başka bir alem için halkedildiğin anlaşılır. Öyle an olurki, sanki bu dünyada boğulacak duruma gelir. Ruhunda ızdıraplar, hafakanlar yaşar... Demekki insana oh dedirten veya of dedirden şeyin aslında, Allah'a yakınlık ve uzaklık nisbetinde olduğu anlaşılır. Her ne kadar o bize bizden yakın olsada, biz hanemizi mamur etmedikçe, padişah o haneye teveccüh etmeyecektir...
Ma'rifetler kabiliyetlere göre kazanılır. Eracif kokuşurken, çiçekler güzel kokular neşredecektir. Yılanla arı aynı sudan içecek biri zehir, biri bal verecektir. Allah'tan gelen şeyler karşısında her kabiliyet kendine göre tezahürler gösterecektir.
Arı su içer bal akıtır, yılan su içer, zehir döker. Beynin bala ihtiyacı var, gözün arı gibi kainat kitabını mütala ederek, beyinden kalbe doğru hakikat peteklerini oluşturup, dışarı tatlı ve güzel kelimeler dökmesi için, Hüda ile olmak gerek. Ballar balını bulan kovanı neylesin...
