ya sev ya terket bu şehri
Anlatmak zor sayfalarca. Anlamak zoru başarmak belki de. Benden uzak dur dediğinden beri seni sorgulamaktan kaçıyorum.
Geçmişe dair yüreğinde taşıdığın izlere bir yenisini eklemekten
korkuyorum.
Hayallerimin şehri İstanbul'da sen, seni hayal etmekten korkuyorum.
Büyük ve kalabalık mahallelere, geldiğin şehrin yanık ve hüzün dolu caddelerini sığdırmak zor olsa gerek. Yüreğinin sıcaklığı yanın da erimeliydi, yüreklerin buz tutan duyguları. Ağlamayı unutan gözler,
bu duygulara tercüman olmalıydı.
Denizin mavi kokusuna, memleketinin dağ rüzgarları eşlik etmeliydi. Gurbetlik kendini hissettirmesin diye...
Uzat ellerini ulaşamadığın hayellerine. Tut sıkıca ve hiç bırakma. Kalbinin temizliği, yüreğinin sıcaklığı miras kalsın doğduğun şehirden. Doyduğun kentin soğuk havasın da ya da kalplerin yüzlere vuran kirinde ayırma yanından, unutmadan ve utanmadan, sende miras bırak ardından gelecek gurbet meraklılarına...
Gönlünde aşkın resmini çizenleri düşün. Sonra da silgilerin en büyüğünü kullanıp, seni aşksızlığa terkedenlerin, arkarına bakmadan gidişini. Düşün ki, yaktığın gönüller de kullandığın silgi büyük olmasın. SEN YAKMA YANDIĞIN KADAR...!
Yılların yorgunu var karşında.
Yüreğinde fetihlerin en büyüğünü yaşayan ve surların kapısını kendisi açan...
Yapılan ihaneti nasıl kabullenmiyorsa Ayasofya, onun hüznünü görebilen gözlerim, kaçınılmaz sonun yaşandığı hikayesinden sonra, denizin ortasında nasıl gururlu kalabiliyorsa Kız Kulesi, o kadar gururlu yüreğim, Sultan Ahmet'ten okunan ezan tadında inancım var.
İstanbul kadar sevgim, sevgimin fethedeceği İstanbul'lar var.
Sen ya sev ya terk et bu şehri!
Ustanında dediği gibi;
"Sen İstanbul olsaydın
Henüz gözden deryalar güllerden kan damlamadan,
Sen İstanbul olsaydın
Ama sorsaydın halimi de kanatsız güvercinlerden..."
Ve son olarak, sana dair;
"Ben doğuluyum başak saçlım.
Ellerim okşamasını pek bilmez.
Ben toprağı,toprak beni bilir dört mevsim,
BUNDAN ÖTESİNE GÜCÜMDE YETMEZ!"
fatmagül akman, 03.12.2004
