Çok okumadığımız, belki hiç okumadığımız açık bir gerçek. Bunu çoğu kişi söylüyor ve bunu bir dert olarak anlatıyor. Ama çoğu zaman okuyamamayı dillendirirken, onu yapamadıklarımız için “iyi” bir mazeret sebebi olarak sıralıyoruz: “Neden şunları yapmıyorsun?” ya da “Şunlardan neden vazgeçemiyorsun?” denildiğinde; “Aslında hiç kitap okumuyorum. Bir kitap okuyabilsem…”

Yani, “Kitap okusam ben bunları yaparım, şunlardan da vazgeçerim.” demeye getiriyoruz. Sanki kitap okuyabilmek başlı başına bir etkenmiş gibi bütün suçu kâğıt parçalarının üzerine atıyor ve rahatlıyoruz. “Ben kitap okuyan birisi olsaydım; kültürlü ve iyi  bir insan olurdum.

Daha iyi işler yapardım” düşüncesiyle kendi kendimizi kandırmanın yollarını arıyoruz. Halbuki kitap okumak, yani bilmek, bir şeyleri yapmak anlamına gelmiyor. Bazı bilenlerin de ne kadar amel ettikleri büyük bir soru işareti değil midir?

Kitap okumamak bizim kaçış noktamız, sığınağımız. Halbuki hayatında üç-beş sayfadan öteye okumamış birisi bile hayatın           bazı doğrularını rahatlıkla size söyleyebilir. Duyduklarımız bizim sorumlu olmamıza yeter.

“Kitap okuyamıyorum” bahanesini artık bir kenara koymalıyız. Hayata kâr-zarar yönünden bakıp, okuyabileceğimiz bir cümle bile olsa ondan çıkaracağımız faydayı tespit edip onu hayatımıza yansıtmaya çalışmalıyız.

Okuma kapasitemizin sınırlı olduğu gerçeğini kabul etmeliyiz. Okunacak onlarca kitap var belki. Ama ne zamanımız, ne de o onlarca kitabı okuyacak kapasitemiz var. O zaman bize en faydalı olandan başlamalıyız.

Vaktimizi istifade edemediğimiz satırlar arasında heba etmemeliyiz. Kitaplar değerlidir; ama elinizde kaleminizle kitabınızın satırlarının altını çizmeniz, notlar almanız belki de o kitaba hediye edilmiş en güzel şeylerdir. Siz o kitaptan bir kez daha istifade etmek istiyorsanız, notlarınız bu anlamda değerlidir.

Evet, kitap okuyamıyoruz. Ama yapmadıklarımız için başka bahaneler bulsak iyi olur artık… Bunun yerine “Öğrendiklerimi hayata geçirmiyorum” açık sözlülüğü daha gerçekçi olur.

SERHAT ŞEFTALİ