Şahmaran
Bir varmış, bir yokmuş. Neden söze böyle başladım merak edilirse; Her yörenin mitolojik bir aşk hikâyesi vardır.
Âşık olan taraflar arasında mutlaka bir engel çıkar. Çoğu zamanda Türk Filmlerindeki gibi “mutlu son”la bitmez bu hikâyeler. Ya kurbağaya dönüşen prensin aşkıdır söz konusu olan, ya keloğlandır kralın kızına yanıp tutuşan.
Tarsus ve yöresinde de çok bilinen bir mitoloji kahramanıymış; ŞAHMARAN.
Mış diyorum zira daha önce sadece ismini duymuştum şöyle bir. Tarsus’u tanımaya çalıştığım seyahatim esnasında Ulu cami, Kırk kaşık Bedesteni, Eski Cami üçgeninin yanı başındaki, yılanbaşlı (on iki adet yılan) birçok fıskiyelerden dökülen sularıyla sırılsıklam olmuş, bronzdan yapılmış heykel çekti dikkatimi.
Nedir, kimdir diye yaklaştığımda meğer sırılsıklam âşık ŞAHMARAN mış garipçik!
Hep aynı masalları dinlemekten gına gelmiş çoluk çocuğunuza farklı bir masal olsun için dinledim ve sizlere aktarmayı borç bildim.
Ben masal gibi anlatıyorum ancak buralarda inananlarda yok değil bu efsaneye! Kırk kaşık bedesteninde Şahmaran Pano’ları satan ( ukalalık sanılmaya, bilmeyen varsa açıklamadır= Pano; duvara asılacak tablo) esnaf bir hanıma sorduğumda bu hikâye hakkındaki düşüncelerini:”Neden olmasın? Allah isterse erkek başlı yılan vücutlu yaratık yarattığı gibi buna ek kanatta takar öyle değimli?” Sorusuna sadece omuzlarımı silkmekle yetindim. Kendimle konuştum sonra: Önemli olan Allah’ın yaratmaktaki sınırsız gücü kudreti değil, kendi hayalimizde yarattığımız kahramanlara dönüp kendimizin inanması sonuçta. Masal olarak anlatıp kabul etsek yok elbette bir zararı.
Uzatmadan, merakta bırakmadan meraklılarına anlatayım hikâyeyi kısaca:
Tarsus’u tanıtırken bilgi vereceğim hamamda geçiyor hikâye.
Erkek başlı, yılan gövdeli Yılanların Şah’ı Şahmaran Tarsus Şahı’nın güzeller güzeli kızına âşık olmuş. Prenses hamamda yıkanırken hamamın üstüne çıkıp kubbedeki pencereden gizlice seyredermiş aşkını. Bir keresinde yine seyrederken aklı başından gitmiş ve düşüvermiş hamamın tam ortalık yerine.
Prensesin korumaları harbiden de damdan düşer gibi düşen Şahmaran’ı yakalamışlar ve oracıkta kafasını uçuruvermişler. Al kanları duvarlara sıçramış. Aşkının şahidi olan kanları bu gün bile hamamın duvarlarında ölümsüz aşkını ziyaretçilerine haykırır dururmuş.
Kim demiş tüm aşk hikâyeleri mutlu sonla bitecek diye?
Şahmaran’ın aşkıda hüzün ve kanla son bulmuş. Onun içindir ki masalların sonundaki gibi gökten üç elma düşmemiş ve onlar muradına eremediğinden biz de çıkamayacağız kerevetlerine.
Hamamın bu gün bile duvarlarında mevcut olan o kırmızı lekeler gerçekten Şahmaran’ın kanımıdır yoksa benim katlettiğim bu aşk hikâyesinin kanlarımıdır bilinmez!
Amacım alay etmek değil bu kadar hazin bir öyküye bir nebzecik mizah unsuru katıp havayı yumuşatmak.
Aynı figürü Gaziantep Müzesinde Zeugma Mozaiklerinin sergilendiği bölümde de fark ettim. Anlaşılan Şahmaran’ın ünü Tarsus’la sınırlı olmayıp, civar bölgelere de taşmış.
Muhabbed ola..
(duaekseni)
