GAZZELİ KARDEŞİM!

“Gazze'li şehit kardeşim; senin kanın benim gözyaşım, kopan bacağın parça parça kalbimdir.
Bakışların utancım, haykırışların bağıran vicdanımdır.

Tevhidlerin, tekbirlerin, şehadetlerin; benim sana dualarım, yalvarışlarım, yakarışlarımdır.
Ümitsizliğin kahrım, imrendiğim makamındır...
Gazze'li bebek; sen açken doymaktan, sen üşürken ısınmaktan, sen ölürken yaşamaktan utanıyorum!”  (S.K.)


“Ey Rabbim, Ey yerlerin ve göklerin sahibi, Ey rahmeti bol Allahım! 

Bizler Filistin’deki din kardeşlerimize yardım edemiyoruz, bizler onların yanına varamıyoruz. Sen gökten meleklerini, şehitlerini indir kardeşlerimizin yardımına Ya Rabbim.!” 


Ey Gazzeli kardeşim,

“Söylemesi kolay”  diyorsun şimdi bana, haklısın.

“Uzaktan  izliyorusunuz  kardeşlerinizin katledilmesini” diyorsun.

“Bizler burada her an ölüp, dirilip tekrar ölüyoruz” diyorsun.

“Gazze’ye gelmeden , bu cehennemi görmeden buradaki hayat denilebilirse yaşadığımızdan, hava denilebilirse soluduğumuzdan nasıl bahsedebilirsin” diyorsun.

“Sabah kalkınca annesinin, babasının parçalanmış cesediyle karşılaşan çocukların yüreğindeki üzüntüyü, korkuyu anlayamazsın” diyorsun.

“Hiç tanımadığı, üstü başı kan içinde kalmış insanların kucağında hastaneye yetiştirilen, annesinin öldüğünden habersiz gözleri ile onu arayan minicik yavrunun bakışlarını oradan göremezsin” diyorsun.

“Sokaklarda elleri kolları parçalanmış  din kardeşlerinin, şehadet seslerinin göğe yükselişini oralardan duyamazsın” diyorsun.

“Filistin’de binlerce savunmasız  kardeşin, çoluk çocuk ayırt edilmeksizin, haince öldürülüyor ama sen sadece izliyorsun” diyorsun.

Çok haklısın kardeşim, çoook. Ne diyebilirim ki sana? Zaten seni anlayabilseydik burada olur muyduk?  Koskoca bir dünya olduk, sizlere yardım edemedik. Affet bizi gazzeli kardeşim, bizler sana elimizi, kolumuzu uzatamıyoruz belki ama dualarımız hep sizlerle, kardeşlerimizle. Sizi hiç acımadan öldüren o cani insanlara karşı en büyük silah bizim elimizde, en hakiki yardımcı sizlerle. 

Canım kardeşim, sen orada açken, ekmek bulamazken, bizler burada yediğimiz  yemekten utanıyoruz. Sen orada susuzken bizler su içmekten utanıyoruz.  Sen orada acaba tekrar ne zaman başımıza bomba yağdıracaklar diye endişe içinde, çocuklarını uyutup onların başında sabaha kadar bombalara karşı kendini siper etmiş nöbet beklerken, bizler burada uyku uyumaktan utanıyoruz. Sen orada karanlıklar içinde kaybolmuşken bizler burada  güneşi görünce utanıyoruz. Sen orada ölürken bizler burada  yaşamaktan utanıyoruz. İnan bana kardeşim utanç içindeyiz.

Sabret gazzeli kardeşim. Elbet gün gelecek onlar kahrolacaklar, elbet gün gelecek adalet yerini bulacak, hayat bu dünyadan ibaret değil kardeşim, asıl memleketimize gittiğimizde, mahkeme-i kübrada hepsinin hesabını soracak hikmetinden sual edilmez yaradanımız. Hepinizin hakkı teker teker alınacak onlardan. Onlar öyle cahiller ki, hayatı bu dünyadan ibaret sanıyorlar, onlar öyle zavallılar ki savunmasız insanlara, çocuklara bebeklere silah doğrultmaktan başka hiç bir şey gelmiyor ellerinden. Onlar zahirde güçlü görünseler de hakikatte işte böyle acınası bir haldeler. 

Ey şehit kardeşim, ne mutlu sana, ne mutlu senin gibi şehadet şerbeti içenlere, ne mutlu o cehennemden kurtulup Dost’una kavuşana. Ne mutlu size ki; sizler çok güzel bir makama erdiniz. Ne mutlu size kardeşlerim, buradaki bizler,  sizlerin erdiği o yüce makama özeniyoruz.Rabbim sizleri Efendimize komşu etsin, şehitlerin efendisi Hamza karşılasın hepinizi kabir kapısında. Siz kurtuldunuz kardeşim, kurtuluşa erdiniz. Vah bizim halimize, sizin  hesabınızı bizler de vereceğiz şüphesiz büyük gün. Sizin  hesabınızı daha bugün, sizlere uzaklardan yazdığımız bu mektupta bile veremezken, mahşer günü  Cenab-ı Hakk’ın huzurunda nasıl vereceğiz diye endişe içindeyiz hepimiz.   

Bu aciz kardeşlerinize  hakkınızı helal edin. 

(Her sabah değil, her akşam değil, her aklımıza geldiğinde değil, her haberlerde izlediğimizde değil, aldığımız her nefeste, verdiğimiz her nefeste, gözümüzü her kırptığımızda, kalbimizin her atışında kardeşlerimiz için dua edelim.)