I.
Yürüdüğümüz yolların aşınmaz devasalığı bize tarihin ihtiyacına ne kadar muhtaç olduğumuzu gösterirken, acıyan, kanayan yaraların hala da sarılmaya ikna edilmemiş sanık olduğuna da şahit kılıyor bizi.

II.
Utanmadan sabahlarını sorduğum çocuk haylazlıklarımı sıkılmadan da dinleyebildiğim için çocukluğumla övünüyorum.

III.
Karşısına geçip baktığımız aynalar gün geçtikçe dile kolay yansımaları düşürürken suretimize, ak saçlar; dil, buruşmuş alın çizgileri; nefes, yorgun beden ise ses oluveriyor eksilen ömrümüze.

IV. Hayata bu yoldan gidilir. (Yalnızlık)

V. Hayat; adını koymadığımız çocuğun ağlamasından duyduğumuz hüznün acıyı paylaşırken merhamete dönüşmesidir.

VI. Yürüdükçe aşina olduğumuz zaman tünelleri rotalarını bize çizdikleri medeniyetin, yol boyu selamlaşmalarından ibaret kalmasını sağladıkça, her otostop bize pahalıya mal olacaktır.

VII. Sisler, gecenin düşlerini sabaha yakın toplarken sinsi karanlıklardan, dar sokakların ahı tutar en tenha haliyle. Ve dişli çığlıklar saplanır şehrin kalbine garip bir rüyada. Uyanmak; kurtuluş, hayat; ölüm olur en tatlı haliyle.

VIII. Her düş gördüğün vadi bağrını açmamışsa dağların eteğine, aşılacak yollar yolculukların tarihini bilmiyor demektir.

IX.
-Nasihat-
Seni bileyen şafaklar düşle!
Umarsız çırpınışlar dururken geçkin zamanda
Kamaşan gözlerini yokla güneşte
Ay hüznü yaşanırken gölgede...

Mehmet Deniz