Hani tren usul usul hareket edince...
Hani eller ayrılık hüznüyle, kavuşma heyecanıyla sallanınca...
Hani genzi yakan bir duman ortalığı kaplayınca...
Hani gideni gözünüz görmez olunca artık...
Ve o, içinizde bir yerlerde saklı tuttuğunuz derin nefes, özgürlüğüne kavuşunca...
Ve hani belki iki damla gözyaşı, akmakla akmamak arasında..
Ve hani siz sırtınızı dönerken boş peronlara...
Geride kalan sizsiniz...
.....
Bir padişah sofrası bulursunuz önünüzde...
Zengin...
İçinde bin türlü hüzün...
İçinde özenle hazırlanmış ayrılık lezzetleri...
Ümit ararsınız, bastırmak için acıkan efkarınızı...
Yaşanmış ve yaşanmamış duygular öylesine doldurur ki içinizi, hiçbir yere sığamazsınız...
Kâinatın bütün trenleri geçer gözünüzden ve gönlünüzden...
Hepsinin katili olursunuz bir anda...
.....
Derinlerde bir yerlerde...
Ama hep duyacağınız mesafede...
Yanık türküler söyler birileri...
.....
Sonra oturup bir çay bahçesine... “Neden gittiler, neden ben kaldım....” muhasebesi başlar...
.....
“Dünya da virane bir handır aslında...
Gelir ve gider herkes...”
Bazan gidenler üzülür, bazan geride kalanlar...
.....
Gece ve gündüz gibi...
Yaz ve kış gibi...
Bir gülüp, bir ağlamak gibi...
Hiçbir tren, son tren değildir halbuki...
.....
Bir gün “Bir geride kalan...” olarak, hüzünkâr hissederseniz kendinizi...
Bir başka gün her şeyi geride bırakacağınızı düşünün...
Kendinizi bile geride bırakacağınızı düşünün...
Murat Başaran
