Gençlik yıllarında kervanların yollarını kesip eşkiyalık yaparak hayatını sürdüren Fuzayl b. İyaz, birisinin Kur’an’dan “İman edenlerin Allah’ı ve Hakk’dan inen Kur’an’ı zikir için kalplerinin saygı ile yumuşaması zamanı gelmedi mi?” ayetini okuduğunu işitince, bu ilahi kelam karşısında irkilir ve beyninden vurulmuşcasına, “Geldi Ya Rab! İşte o an bu andır!” diyerek hayat çizgisinin yönünü değiştirir ve devrin büyük imamlarından ders alarak hikmetle dopdolu hale gelir.
   Fuzayl, Allah’dan çok korkmasıyla meşhurdur. Dua ederken çok ağlar ve hıçkırıkları boğazına düğümlenirdi. Hayatı hep hüzün içinde geçen Fuzayl için Ebu Ali Er-Razi şöyle der:
-Otuz sene Fuzayl ile arkadaşlık yaptım; ben onun güldüğünü görmedim. Ancak oğlu Ali’nin vefat ettiği gün tebessüm etti. Kendisine sebebini sorunca, “Allah’ın sevdiği şeyi ben de severim.” dedi. Oğlu Ali’de genç salih ve zahid bir zattı. Genç yaşta Allah korkusundan kalbi çatlayarak ölmüştü.
   Gece ibadetine çok düşkün olan Fuzayl, yatağında sağa sola dönünce şöyle derdi:
-Yatmak sana yaraşmaz! Kalk ahiretten nasibini al!
   Korkusundan ötürü, kıyametin dehşetini görmemek üzere hayvan olarak yaşayıp hayvan olarak ölmeyi, insan olarak yaşamaya tercih ederdi. Rahat ve müreffeh olarak yaşayan insanın akıbetinden endişe eder ve şöyle derdi:
-Belayı nimet bilmeyen, rahat ve sıkıntısız hayatı da musibet saymayan kimse imanın hakikatına eremez.



ƒë‚íƒë‚