Hastalık, yaralanma, aşk, gerçek mükemmelliğin kayıp anları ve aptallıklar... Hepsi sizin ruhunuzun sınırlarını test etmek için vardır... Bu küçük testler olmaksızın, her ne olursa olsunlar; Hayat hiçbir yere varamayan, pürüzsüzce asfaltlanmış düz, yavan bir yol gibi olurdu...
Güvenli ve rahat; ama aptalca ve tamamen anlamsız...


Tanıştığınız, hayatınızı etkileyen insanlar, tecrübe ettiğiniz başarı ve çöküşler; Kim olduğunuzu ve kim olacağınızı bulmanıza yardımcı olurlar...
Kötü tecrübelerden bile bir şeyler öğrenilebilir... Aslında, bazen onlar en önemlileridir...


Eğer birileri sizi severse, karşılığında onlara hangi şekilde yapabiliyorsanız sevgi verin... Sadece sizi sevdikleri için değil, aynı zamanda size sevmeyi ve kalbinizi ve gözünüzü nasıl açabileceğinizi öğrettikleri için... Eğer birileri sizi incitirse, aldatırsa ya da kalbinizi kırarsa, onları affedin... Size, güveni ve kalbinizi kimlere açacağınıza dikkat etmenin önemini öğrettikleri için...


Yaşadığınız her günden hayata dair bir ders alın... Bugün; dün için endişelendiğiniz yarındır..

Sharon Zeff

Dostluklar, çıkar kaygısı ile kurulmaz...
Başkalarını minnet altına sokmak için iyilik sever ve eli açık olunmaz...
Bu nedenle de dostluk, bir ödül almak kaygısı ile değil, bütün kazancı o sevgide olduğu için aranmalıdır...
...
Bir insanın kendine güveni ne kadar tamsa,
bir insan hiçbir şeye ihtiyaç duymayacak, her şeyin yalnızca kendisinde bulunduğuna inanacak erdem ve bilgeliğine sahipse,
o denli dost edinir ve dostunun yakınlığını kazanır...
...
Dostların ahlâkı temiz olmalı.
Aralarında her konuda, düşünüşlerinde, isteklerinde, ayrımsız, tam bir anlaşma olmalı...
İnsana sevgi kazandıran erdemden ayrılmamalı...
İnsanların dostluğa elverişli olup olmadıklarına bir karar vermek için görünür belirtileri yoktur...
Onun için sağlam, değişmeyen, hep aynı kararda olan dostlar seçin...

(...Cicero)

Hayattaki renk ve ahenk’in umutla yakalanacağını,

Umut ettikçe mutlu olunacağını,

Sarsıntı yaşanan zamanlarda tek tutamak ve dayanak olduğunu,

Ancak ruha umutla kan pompalanacağını ve ruhun onunla besleneceğini… Biliyorlardı…

Sürekli karanlık olmayacağını,

Sürekli çile ve hüzünlerin olmayacağını,

Sürekli hastalığın olmayacağını,

Ama umudun sürekli olması gerektiğini de biliyorlardı…

Mehmet Orhan Durdu

Her gün hayatı dolu dolu yaşamak için seçme hakkınız var...

Hayata olan tavır ve bakış açımız her şeydir...

Bu nedenle yarın için üzülmeyin, bırakın yarın kendisi için üzülsün...

Her geçen günün kendine yetecek kadar derdi vardır...

Kaldı ki bugün; dün kaygılandığınız yarındır...

S.Johnson

Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir bakkal
dükkânına, girmiş.

Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş.

Bakkal da Napolyon'u müsait bir yere saklayıp, biraz sonra
Gelen düşmanları da;

"-Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı." Diye savuşturmuş.

Nihayet biraz sonra Napolyon'un muhafızları yetişmişler.

Bakkal ömründe bir daha karşılaşamayacağı Napolyon'a sormuş;

"-Efendim, af buyurun ama merak ettim, ölümle bu denli burun
buruna gelmek nasıl bir duygu? "

Napolyon birden öfkelenmiş;

"-Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine
konuşabiliyorsun?' diye bağırmış.

Hemen askerlerine, adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş.

Askerler bakkalın gözünü bağlayıp, karşısına dizilmişler.

Mermiler namlulara sürülmüş, artık 'ateş' emri verilecek...

Adamcağız içinden (Ah, ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin ) diye
düşünürken, arkadan bir çift el uzanmış, gözündeki bağı açmış.

Karşısında Napolyon varmış.

Tek cümleyle cevaplamış Napolyon:

"-İşte böyle bir duygu! "

Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek öğrenme biçimidir. Ama en
kalıcı olanıdır ve getirisi en yüksek olandır. yani tecrübedir getirisi..
ve
tecrübeyi yaşamaktan başka edinme yolu yoktur...

Hayatın bize çizdiği yol, özgürlük ve güzelliklerle dolu olabilir...

Ama biz bu yolu yitirdik...

Hırs insanların ruhunu zehirledi, dünyayı bir nefret çemberine aldı...

Hepimizi kaz adımlarıyla sefaletin ve savaşların içine sürükledi...

Hızımızı artırdık, ama bunun esiri olduk...
...
Bolluk getiren makineleşme bizi yoksul kıldı...

Edindiğimiz bilgiler bizi çıkarcı yaptı, zekâmızı da katı ve acımasız...

Çok düşünüyoruz, ama az hissediyoruz...

Makineleşmeden çok insanlığa, zekâdan çok iyilik ve anlayışa ihtiyacımız var...

İnsancıl değerlerimizi koruyamazsak hayat korkunç olur...

Hep yitiririz...

 C.Chaplin

Bize değer verenleri ağlatır, vermeyenler için ağlarız..

Bizim için hiç ağlamayacaklara değer veririz...

Garip ama gerçek...

Evet, garip ama gerçek!