O zaman, aklıma hiç gelmeyen cümlelerin ve kötü huylu sözcüklerin girdiği hikâyemde perdeler kalktı gözümün önünden. Geçmiş ve geleceğin teminatı ümüdi anlamına gelen aşk bir yalana dönüştü. Yalan düştü hikâyemin orta yerine. Yalan olmasaydı ne olurdu? Yalan ağırdı. Ve ben yalanı kaldıramayacak kadar hafiftim. Taşınabilecekten fazlasını vermezdi Rab, biliyordum ya, taşıdıysam da kaldıramadım. Yalandan başka ne düşseydi hikayeme Allah biliyor kaldıracaktım.

 

Son kez düştüm aklımın ve kelamımın kılavuzluğundaki taşlık yola. Hisseden âşıklarla söyleyen kelimelerin arasının nerede açıldığını, başlangıçta bilmediğimi, o zaman anladım. Kendimi aşk zannederdim, oysa bir tarafım kelâm bir tarafım aşktı benim. Tam anlamıyla hiçbir şey değildim ben. Aklımla kalbimin, halimle sözümün, teslimiyetimle vehmimin arasında kaldım ben. Aklımı gösteren isimle aşkımı gösteren ateş arasına düştüm, o uçurumda yitirdim ben. Aynı anda iki şey olunamadığı için aşkın saltanatında, o uçurumda yitirdim ben.

 

Nazan Bekiroğlu... İsimle Ateş Arasında