Feridüddin Genc-i Şeker hazretleri “rahime-hullahü teâlâ”, devrinin bir tekiydi. Henüz doğmamıştı ki, kerametleri görüldü.
Şöyle ki;
Annesi ona hamile iken, bir komşusunun erik ağacına uzanmıştı bir gün.
Bir tane erik koparıp yiyecekti.
Canı çekmişti zira.
Ancak elini uzatıp da tam koparacağı anda, şiddetli bir ağrı duydu karnında.
Büyük bir acı hissetti.
Ve vazgeçti onu koparmaktan.
Çok da memnun olmuştu koparmadığına.
Zira haram olurdu koparıp yeseydi eğer.
Ferideddin büyüyüp de delikanlı olunca, bir gün konuşuyorlardı annesiyle.
Kadıncağız;
- Oğlum, sana hep helal lokma yedirdim. Bana da haramdan tek bir lokma yemek nasib olmadı, dedi.
O zaman gülümsedi Ferideddin:
- Anneciğim, hani sen bana hamile iken komşunun erik ağacına uzanmıştın da, tam koparacağın anda karnında bir ağrı hissedip vazgeçmiştin, hatırladın mı?
Annesi düşünüp;
- Evet, dedi. Öyle bir şey olmuştu gerçekten.
- O ağrının sebebi neydi, anlamış mıydın peki?
- Hayır oğlum, nereden bileyim.
- Öyleyse ben söyleyeyim anneciğim. Sana o rahatsızlığı ben vermiştim o gün. Haram yemeni istemediğim için karnında iken acı verdim sana. Sen de vazgeçtin.
Annesi şaşırdı:
- Öyle mi güzel oğlum.
- Evet anne. Bu, Rabbimizin büyük ihsanı olmuştu bize.
TAŞLAR ŞEKER OLURDU
Bu büyük zat, uzun yaz günlerinde her gün oruç tutar, çoğu zaman yiyecek bulunmazdı evinde.
Açlığı artınca, ağzına küçük “taşlar” doldurur, o taşlar, hikmet-i ilahiyle bir anda çok lezzetli ve tatlı “Şeker” olurlardı.
Hocası bunu görmüş ve;
- Bizim Ferid, şeker hazinesidir, buyurmuştu.
Abdüllatif Uyan
