BITMEYEN KANDIL
Ibnü’l-Kübeyt nâminda bir zattan söyle naklolunmustur: “Bir yatsi namazinda mescidimizin imâmi “Zilzal” sûre-i serîfesini okumustu.
Namaz bitmis, mescid bosalmisti. Mescidin kandilini söndürecegim sirada, Imâm-i Âzam hazretlerini, tek basina bir kösede oturarak, gayet hazinâne bir tefekküre daldigini gördüm. Huzurunu bozmamak için, zaten yagi bitmek üzere olan kandili kapatmadan camiden disari çiktim.
Sabah ezânini okumak üzere mescide dogru yaklastigim sirada, baktim ki kandil hâlâ yaniyordu. Hayret ederek içeri girdim. Imâm-i Âzam (r.h.) hâlâ oradaydi. Onun hürmetine Allâhü Teâlâ kandilini söndürmemisti. Ayakta kibleye karsi dönmüs, sakalini eliyle kavramis Allâh’a (c.c.) söyle yalvariyordu:
“Ey kullarinin zerre miktâri dâhi olsa hayir ve ser amellerinin mükâfat ve mücazâtini veren Allâh’im! Numân kulunu cehennem azâbindan ve ona yaklastiracak olan amellerden himâye eyle, rahmetinin genisligine dâhil eyle.” Beni görünce.
“Kandili almak mi istersin,” dedi. “Hayir efendim, sabah namazi için ezân okumaya geldim.” deyince: “Öyle ise bu gördüklerini gizle” dedi ve yatsi abdesti ile, herkesle berâber sabah namazini kildilar.”
Fazilet takvimi
