Gönderen Konu: İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat  (Okunma sayısı 14349 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Çevrimdışı müteallim

  • Moderatör
  • popüler yazar
  • *****
  • İleti: 4785
  • gizli mahzenlerde kalan tarihin yeni adresi
    • www.Libv- kamp-lintfort.de
İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat
« : 05 Kasım 2007, 01:07:43 »

MUHAMMED B. İDRÎS EŞ-ŞAFİÎ (150-204 H.)

Şafiî mezhebinin öncüsü ve müctehid imamlardan biri.

Hicrî 150/Miladî 767 yılında Filistin'in Gazze şehrinde doğdu. Babası İdris bir iş için Gazze'ye gitmiş, orada iken vefat etmişti. Dedelerinden biri olan Şafiî İbn es-Sâib'e nisbeten Şafiî olarak bilinir. Soyu Abd-i Menâf'ta Hz. Peygamber'in soyuyla birleşir.

Henüz küçük yaşta iken babasını kaybeder. Fakir bir şekilde yaşayan annesi, oğlunu alıp Mekke'ye gitmeğe karar verir. Mekke'de, daha küçük yaşta kendisini ilme veren İmam Şafiî, yedi yaşında Kur'ân-ı Kerim'i; on yaşında da İmam Mâlik'in el-Muvatta' adlı hadis kitabını ezberlemiş ve on beş yaşına geldiğinde, fetva verebilecek bir seviyeye ulaşmıştı.

Bundan sonra yirmi yıla yakın bir süre çölde, Huzeyl kabilesi içinde yaşayarak fasih Arapça'yı ve câhiliye şiirlerini öğrendi. Hatta Asmaî, onun hakkında; "Huzayl'in şiirlerini Kureyş'ten Muhammed b. İdris denen bir genç ile düzelttim" demiştir. Böylece edip ve Arapçada söz sahibi olmuştur.

Akabinde birçok alimden hadis okudu. Mekke valisinin bir tavsiye mektubu ile Medine'ye gitti. Burada İmam Mâlik'e el-Muvatta adlı eserinin tamamını arzetti. Daha sonra tamamen fıkha yönelerek İmam Mâlik'ten Hicaz fıkhını öğrendi. Şafiî'nin eşsiz kavrayış ve üstün zekâsını müşahede eden İmam Mâlik, ona şu anlamlı tavsiyede bulundu: "Muhammed! Allah'tan kork, günahtan sakın; çünkü ben senin büyük bir şahsiyet olacağını ümid ediyorum. Gönlüne Allah'ın koymuş olduğu bu nuru günahla söndürme."

Medine'de İmam Mâlik'ten fıkıh ve hadis ilmi aldı. Süfyan b. Uyeyne'den, Fudayl b. İyâz ve amcası Muhammed b. Şâfi' ve diğerlerinden hadis rivayet etti.

İmam Şâfiî, bu arada çalışmak zorunda olduğu için bir süre Yemen'e gitti. Yemen kâdısı Mus'ab b. Abdillah el-Kureşî orada kendisine resmî bir iş bulmuştu. Bu arada, Halîfe Hârun er-Raşîd Hz. Ali taraftarlarının bir harekâtından korkuyordu. Yemen tarafından yakalanıp getirilen Şiîler arasında -Şiî olmadığı halde- Şâfiî de Medîne'de Halîfe'nin huzuruna çıkarıldı. Suçsuzluğu anlaşılınca Halife onu serbest bıraktırdı ve maddî yardımda bulundu. Sonra H.183 ve 195'te Bağdat'a gitti. Orada Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî'den Irak fakihlerinin kitaplarını okudu. Onunla fikir alış verişinde bulundu.

İmam Şâfiî bundan sonra H. 187'de Mekke'de ve 195'te Bağdat'ta İmam Ahmed b. Hanbel (Ö. 241/855) ile buluştu. Ondan Hanbelî fıkhını ve usulünü, Kur'an'ın nâsih ve mensuhunu öğrendi. Bağdad'ta onun eski mezhebinin esaslarını ihtiva eden "el-Hucce" adlı eserini yazdı. Sonra H. 200'de görüşlerinin en çok yaygınlaşacağı Mısır'a gitti. 204/819'da Receb'in son cuma günü Mısır'da vefat etti ve orada defnedildi (el-Hudarî, Tarihu't-Teşrîi'l-İslâmî, Kahire 1358/1939, s. 254 vd.; Muhammed Ebû Zehra, Usulü'l-Fıkh, Kahire, t.y., s.12 vd.; ez-Zühaylî, el-Fıkhu'l İslâmî ve Edilletüh, Dimaşk 1405/1985, I, 35, 36; Hamdi Döndüren, Delilleriyle İslâm Hukuku, İstanbul 1983, 9, 78 vd).

İmam Şâfiî'nin "er-Risâle" adlı eseri fıkıh usulünde ilk kaleme alınan usul kitabıdır. Hanefilerde, usul müctehid imamlar devrinde yazılı bir eser haline getirilmemiş daha sonra fürûdan hareket edilerek usûl kaideleri belirlenmiştir. İmam Şâfî, işin başında er-Risâle'yi yazarak sonraki Şâfiî bilginlerini bu külfetten kurtarmıştır. İmam Şâfii'nin "el-Ümm" adlı eseri ise Mısır'da mezhep görüşlerini kapsayan bir fıkıh eseridir.

Onun ilmî ve edebî şahsiyeti yanında, takvâsı, olgun karakteri ve güzel ahlâkı da zikredilmesi gereken hususlardandır. Kendisine Sıffın meselesi, sorulunca şu anlamlı cevabı vermişti: "Ömer b. Abdülazîz'e Sıffîn'da ölenler sorulunca o; "Allah'ın elimi bulaşmaktan koruduğu kanlardır" demişti. Şimdi ben de dilimi bu kana bulaştırmak istemiyorum."

Öğrencileri onun hakkında, "Şafiî Hz'leri bir âyeti tefsir etmeye başlayınca, sanki o âyetin indirilişini görmüş gibi büyük bir vukufla konuşurdu" derler.

İmam Şâfiî, müstakil mutlak müctehid idi. Hicazlılar'ın ve Iraklıların fıkhını kendinde toplamıştı. Ahmed b. Hanbel onun için; "Allah'ın kitabı ve Rasûlünün sünnetinde insanların en fakîhi idi"; "Eli hokka ve kalem tutup da, boynunda Şâfi'nin minneti olmayan kimse yoktur" demiştir. Taşköprülüzâde, Miftahu's-Saâde'sinde onun için şöyle der: "Ehli fıkıh usûl, hadîs, dil ve nahiv âlimleri, İmam Şâfiî'nin; emânet, adâlet ve zühdünde, vera, takvâ ve cömertliğinde, güzel ahlâkında, kıymetinin yüceliğinde birleşmiştir. Onu gerektiği şekilde anlatmak zordur" (ez-Zühaylî, a.g.e., I, 26).

Şâfiî mezhebinin usûlü kitap, Sünnet, icma ve kıyasa dayanmaktadır.

Hanefî ve Mâlikîlerin kabul ettiği istihsanla ameli terketti ve "istihsanı kullanan kendisi şeriat koymuştur" görüşünü ileri sürdü. İstihsanı geçersiz kılmak ve tenkid etmek için "İbtalü'l-İstihsân"isimli risâlesini kaleme almıştır (bk. "İstihsan" mad.).

İmam Şâfiî, râvisi sikâ, zabt ve hadis muttasıl olunca âhâd haberle amel etmenin gerekli olduğunu savunur. O, İmam Mâlik'in şart koştuğu gibi, âhâd haberin amelle desteklenmesini, Irak ekolünün gerekli gördüğü râvinin fakih ve ameli haber-i vâhide uygun olma gibi şartları aramaz (Ebû Zehra, a.g.e., s.12 vd.). O'nun haberi vâhidin delil olmasıyla ilgili, dayandığı çeşitli deliller vardır. Bunlardan birinde Hz. Peygamber (s.a.s)'in şöyle buyurduğunu rivayet eder: "Benim sözümü dinleyip belleyerek ezberleyen ve olduğu gibi başkasına duyuran kimsenin Allah yüzünü ağartsın. Bazan fıkıh hâmili, fakih olmayana nakleder, niceleri de kendisinden daha fakih olan kimseye nakleder..." (Ebû Dâvud, İlm, 10; Tirmizî, İlm, 7; İbn Mâce, Mukaddime,18). Bu hadisi aktardıktan sonra İmam Şâfiî görüşünü şöyle açıklar: "Madem ki Hz. Peygamber, sözlerini dinleyip bellemeğe ve onları başkalarına duyurmağa davet etmiştir. Bunu yerine getiren kimse ister bir kişi olsun, ister cemaat olsun, O'nun davetine icabet etmiş sayılır. Hz. Peygamber'den rivayet eden kimse bir kişi de olsa güvenilir ve âdil olmak şartıyla rivayeti makbuldür."

Diğer yandan İmam Şâfiî istihsanı ve Mâlikîlerin mesâlih-i mürsele delilini reddederken, kendisi bunlara benzer "istidlâl" adını verdiği bir aklî delil kullanır.

Şfiîlerde, çeşitli konularda fetvâ, İmam Şâfiî'nin yeni mezhebine göredir, İmam Şafiî, eski mezhebini temsil eden el-Hucce'den dönmüş ve; "Onu benden rivayet edene hakkımı helâl etmiyorum" demiştir. Ancak on yedi kadar meselede eskiye göre fetva verilmiştir. Meselâ; eski görüşü, muarızı olmayan bir hadisle desteklenirse onunla fetva verilir. Onun şöyle dediği nakledilir: "Hadis sahih olunca, o benim görüşümdür. Benim böyle bir hadisle çelişen sözümü de duvara çarpın".

İmam Şâfiî Hicaz, Irak, Mısır ve diğer İslam beldelerinde çeşitli talebeler yetiştirmiştir. Yeni mezhebini Şâfiî'den alan Mısırlı beş öğrencisi şunlardır:

1) Ebû Ya'kub Yûsuf b. Yahyâ el-Büveydî (Ö. H. 231). Halîfe Me'mun'un çıkardığı "Halku'l-Kur'an" fitnesi yüzünden Bağdat'ta bir süre hapsedildi (bk. "Halku'l-Kur'an" mad.). Şâfiî, onu ders halkasına vekil olarak bırakmıştır. Şâfiî'nin sözlerinden derlediği ünlü bir özet eseri vardır.

2) Ebû İbrahim İsmail b. Yahyâ el-Müzenî (Ö. H. 266): Şâfiî mezhebine göre yazılmış çeşitli eserleri vardır. Mebsût adı verilen "el-Muhtasaru'l Kebîr" ve "el-Muhtasaru's-Sağîr" bunlardandır. Irak, Şam ve Horasan'dan pek çok ilim talibi ondan yararlanmıştır.

3) Ebû Muhammed er-Rabî' b. Süleyman b. Abdilcebbâr el-Murâdî (Ö.H. 270): İmam Şâfiî'nin kitaplarının ravisidir. Amr b. el-Âs Câmiinde (Fustat Câmii) müezzindi. Şafiî'nin er-Risâle, el-Ümm ve diğer kitapları, el-Murâdî kanalıyla bize ulaşmıştır.

4) Harmele b. Yahya b. Harmele (Ö.H. 266): İmam Şâfiî'den er-Rabî'in rivayet etmediği kitapları nakletti. Kitabü'ş-Şurût, Kitabü's-Sünen, Kitabü'n-Nikâh ve Kitâbü'l-İbil ve'l-Ganem ve Sıfatühâ ve Esnânühâ bunlar arasında sayılabilir.

5) Muhammed b. Abdillah b. Abdilhakem (Ö.H. 268): İmam Mâlik'in de öğrencilerinden idi. Mısırlılar onu diğer fakihlerden üstün kabul ediyordu. Daha sonra Şâfiî'nin görüşlerini bırakarak İmam Mâlik'in ictihadlarıyla amel etmeye başladı.

Şâfiî'nin mezhebi; Mısır, Güney Arabistan, Doğu Afrika, Doğu Anadolu, Seylan, Endonezya, Cava, Filipinler, Malaya, Mâveraü'n-Nehir ve Horasan gibi yerlerde yayılmıştır (ez-Zühaylî, a.g.e., I, 37 vd.; Hamdi Döndüren, a.g.e., s. 78 vd.).

İmam Şâfiî İctihad'da izlediği usûl:

Delillerden hüküm çıkarma ve ictihad'ta izlediği usulü "İhtilâfü'l-Hadis", "Cimâu'l-İlm" ve "er-Risâle" isimli eserlerinin çeşitli yerlerinde açıklamıştır. Özetle şöyle der: "Kitap ve ihtilafsız mütevatir sünnetle hükmolunur. Bu hüküm için "görünüşte ve gerçekte (zahir ve batında) hak ile hükmettik" deriz. Üzerinde ittifak edilmeyen ve âhâd yoldan gelen sünnetle hükmolunur. Bunun için, "görünüşte hak ile hükmettik", deriz. Fakat "gerçekte..." diyemeyiz. Çünkü hadisi rivayet eden yanılmış olabilir. İcma, daha sonra da kıyas ile hükmederiz. Bu, ondan da zayıftır, fakat zaruret bulunduğu yerde kullanılır. Çünkü haber varken kıyası kullanmak helal değildir. Nitekim teyemmüm de, seferde su bulunmayınca temizliği sağlar, fakat su bulununca teyemmüm bozulur (eş-Şafiî, er-Risâle, s. 512, 599, 600).

Şafiî, Kitap ve Sünnet'in te'vile muhtaç kısımlarını doğru tevil etmek için Arapçanın, yapılan te'vile müsait bulunmasını ve Kitap, Sünnet ve İcma kaynaklarında, anlaşılan manâyı takviye eden bir delilin bulunmasını şart koşar. Te'vilini de bu doğrultuda yapar. Sünnete göre hüküm vermesi için, mütevatir olmayan hadiste sika, doğru, ne dediğini ve hadisin anlamını değiştirecek sözleri bilen; hadisin anlamını tam olarak bilmiyorsa, onu manâ yoluyla değil, asıl lafızlarıyla rivayet eden; rivayetini hıfzetmiş, kitabını muhafaza etmiş, sika ravilere muhalefetten uzak ve hadisin ilk kaynağına kadar aynı şartları taşıyan raviler tarafından rivayet edilmiş bulunması şartını arar.

İstihsanı, mesnedsiz, keyfî hüküm olarak anladığı için reddeden İmam Şafiî, rey ictihadını kıyastan ibaret kabul etmiş, kıyası da delâlet yoluyla ilahî beyan çeşitlerinden biri saymıştır. Hakkında nass bulunan meselenin illeti ile nass bulunmayan meselenin illeti aynı olursa, yapılan kıyasta ihtilaf edilmez. Ancak, asıl mesele ile nass bulunmayan fer'î meselenin illeti aynı olmayıp benzer olursa, bu konuda yapılan kıyasta ihtilaf olur ve farklı hükümlere varılır.

İmam Şafii'nin ictihad ve taklid konusundaki şu sözleri kayda değer: "Delilsiz ve hüccetsiz olarak bilgi toplayan kimse gece karanlığında odun toplayana benzer; topladığı bir arkalık odunu yüklenirken bunun içinde kendisini sokacak bir yılanın bulunduğunu bilmez."; "Sahih hadis bulununca benim mezhebim odur."; "Kıblenin hangi yönde olduğunu kestiren bir kimsenin bir başkasını taklid etmesi nasıl uygun olmazsa, mükellefin dininde, çağdaşı olan bir kimseyi taklit etmesi de öyle uygun değildir."

İctihadına örnek:

"Cuma günü yıkanmak vaciptir" hâdisini rivayet ettikten sonra Şafiî, şöyle der: "Hadiste geçen "vacip" ifadesinin "başkasına caiz değil, ahlaken gerekli, temizlik ve pis kokunun giderilmesi için tercih edilmeli." gibi manâya ihtimali vardır. Kur'an, abdesti abdestsiz olanlara; guslü, cünüplere tahsis ettiği göz önüne alınırsa, bu son manâ en uygun olanıdır. Şafiî burada te'vil ve anlayış ictihadı yapmıştır.

İmam Şafiî, annenin çocuğu emzireceğini, babanın da yiyecek ve giyeceğini temin etmesinin, süt anne tutulursa bunun da emzirme ücretini ödemesinin gerektiğini belirten el-Bakara 2/233. ayeti ile Hz. Peygamber'in (s.a.s) Hind'e, Ebu Süfyan'ın malından kendisi ve çocuğu için yetecek kadar malı habersiz olarak alabileceğini ifade eden hadisini naklettikten sonra; babadan olması nedeniyle, çocuğun emzirilme ve beslenme külfetinin babaya ait olduğu hükmünü çıkarır. Daha sonra da bu hükümden hareketle kıyas yaparak evlâdın da babaya bakması gerektiği hükmüne varır.

İctihadla kıyası aynı anlamda kullanan İmam Şafiî, yalancı şahidlikle bir kimsenin eşini üç talakla boşadığını iddia ederek hâkimin eşleri ayırmasına sebep olanların yalancılıkları anlaşılınca, mağdura eşinin mehri mislini vermeye mecbur kılınması ictihadında olduğu gibi, maslahat-ı mürsele delilini de kullanır.

Hikmetli sözleri ve şiirlerini ihtiva eden bir Dîvân'ın sahibi olan İmam Şâfiî, edebî yönüyle de eşsiz bir şahsiyet sayılır. Aşağıdaki dörtlük ona aittir.

"Hafızamın bozukluğunu (hocam) Vekî'e şikayet ettim.

Bana günahları terketmemi tavsiye etti.

Ve bana şunu bildirdi ki; ilim bir nurdur

Ve Allah'ın bu nuru âsilere verilmez. "

« Son Düzenleme: 24 Ağustos 2008, 00:30:43 Gönderen: mystic »
  Kuslar gibi ucmasini baliklar gibi yüzmesini ögrendik amma kardesce yasamasini ögrenemedik

Çevrimdışı kutlu

  • okur
  • *
  • İleti: 69
Ynt: <imami safii hz. hakinda malumat
« Yanıtla #1 : 05 Kasım 2007, 19:54:48 »
İmam Şafii


* Derdi dünya olanın değeri, bağırsaklarındaki kadardır.

* Hafızamın bozukluğunu (hocam) Vekî'e şikayet ettim. Bana günahları terketmemi tavsiye etti. Ve bana şunu bildirdi ki; ilim bir nurdur Ve Allah'ın bu nuru âsilere verilmez.

* İlmi taleb etmek, nafile ibadetten faziletlidir.

* Dünya ve ahireti isteyen, ilmi rehber edinsin.

* Alimlerin ziyneti ilimlerinin amelleriyle uygunluğudur.

* Akıllı kimse, hayır ile şerri birbirinden ayırandır.

* İki kişinin darıldıktan sonra birbirinin ayıplarını ortaya çıkarması münafıklık alametidir.

* Sadık dost, arkadaşının hüzün ve sevinçte ortağı olandır.

* Kibir ve gurur ile tahsil olunan ilimde felâh yoktur.

* Her sevene karşı emin olma.

* Bilmediğin adamı meth etme.

* Kendi nefslerine faydası olmayanın, sana da faydası yoktur.

* Biri bir kusurundan dolayı özür dilediği, hoşnut etmek için elinden gelen her şeyi verdiği halde, hakkına razı olmayan kimse şeytandır.

* Akıllı bir İnsan yoktur ki, sabah Tasavvufa girip ikindi vakti delirmeden çıksın.
Ya Rabbi İsraili Kahhar ismi şerifinle kahr eyle.Filistindeki masum kardeşlerimize yardım eyle...

Çevrimdışı kutlu

  • okur
  • *
  • İleti: 69
Ynt: <imami safii hz. hakinda malumat
« Yanıtla #2 : 05 Kasım 2007, 19:55:18 »
Zâhir ulemâsının muttaki olanları kalp erbâbının ve bâtın ulemâsının üstünlük ve faziletini daima tasdik ederlerdi.
İmam Şâfii -rahmetullahi aleyh- Hazretleri Şeybân Râî -kuddise sırruh- isminde evliyâ-i kiramdan bir zâtın huzurunda, mektebe giden bir çocuk gibi diz çöker ve yapacağı işleri kendisinden sorardı.
Onun bu durumunu bazı âlimler hazmedemediler. “Senin gibi bir âlim nasıl olur da bir çobandan bilgi alır?” dediklerinde “Bu zât bizim bilmediklerimizi bilir.” cevabını verdi. (İhyâ-u ulûm’id-dîn)
Bir defasında İmam Ahmed bin Hanbel -rahmetullahi aleyh- Hazretleri ile İmam Şâfii -rahmetullahi aleyh- Hazretleri kazaya kalmış namazların nasıl kılınacağı hususunda konuşurlarken, yanlarına Şeybân Râî -kuddise sırruh-Hazretleri gelmişti. İmam-ı Ahmed, İmam Şâfii’den o çobanı imtihan etmek için izin istemiş. Fakat İmam-ı Şâfii Hazretleri o çobanın kalbine dokunmayı lâyık görmemiş iken İmam-ı Ahmed Hazretleri çobana: “Bir mümin bir vakit namazını kaçırsa, sonra da beş vakitten hangisini kaçırdığını unutsa, hangi vakti kaza etmelidir?” diye sordu. Çoban dikkatle baktı ve: “O kimse gaflette kalmıştır, beş vakti de kaza etmelidir.” cevabını verdi.
İmam Ahmed -rahmetullahi aleyh-, çobanın mehâbetinden dolayı kendinden geçip yere düşmüş, ayılınca velilerin çobanı böyle olursa, âlimlerinin ne mertebede oldukları üzerinde düşünmüş ve muhabbet yoluna sülûk etmiştir.
Ya Rabbi İsraili Kahhar ismi şerifinle kahr eyle.Filistindeki masum kardeşlerimize yardım eyle...

Çevrimdışı müteallim

  • Moderatör
  • popüler yazar
  • *****
  • İleti: 4785
  • gizli mahzenlerde kalan tarihin yeni adresi
    • www.Libv- kamp-lintfort.de
Ynt: <imami safii hz. hakinda malumat
« Yanıtla #3 : 01 Aralık 2007, 01:00:14 »
İmâm-ı Şâfi’î “rahmetullahi aleyh”, ismi Muhammed bin İdrîs bin Abbâs bin Osmân bin Şâfi’ olup, sekizinci babası Hâşim bin Muttalib bin Abd-i Menâfdır. Resûlullahın dedelerinden olan Hâşim, bu Hâşimin amcasıdır. Beşinci babası Sâib, Bedr gazâsında düşman ordusunda idi. Sonra oğlu Şâfi’ ile Sahâbî oldular. Bunun için Şâfi’î denildi. Annesi, Hazret-i Hasen soyundan olup şerîfedir. İmâm-ı Şâfi’î, 150 [m. 767] senesinde Gazzede tevellüd ve 204 [m. 820] de Mısrda vefât etdi. İki yaşında iken Mekke-i mükerremeye götürülerek orada küçük iken Kur’ân-ı kerîmi ve on yaşında iken, imâm-ı Mâlikin (Muvattâ) hadîs kitâbını ezberledi. Onbeş yaşında, fetvâ vermeğe başladı. O sene, Medîne-i münevvereye giderek, imâm-ı Mâlikden ilm ve feyz aldı. 185 senesinde Bağdâda geldi. İki sene sonra, hac için Mekkeye ve 198 de Bağdâda, 199 da Mısra gelip yerleşdi. Vefâtından uzun zemân sonra Bağdâda götürülmek istendi. Kabri kazılırken misk kokusu yayıldı. Bulunanlar serhoş oldular. Kazmakdan vaz geçdiler. İlm, amel, zühd, ma’rifet, zekâ, hâfıza ve neseb bakımlarından zemânındaki imâmların en üstünü idi. Önce olanların çoğunun da üstünde idi. Mezhebi her yere yayıldı. Haremeyn ve Erd-ı Mukaddes [ya’nî Filistin] temâmen Şâfi’î oldu. (Kureyş âlimi yeryüzünü ilm ile doldurur) hadîs-i şerîfi, imâm-ı Şâfi’îde zuhûr eyledi. Abdüllah, babası Ahmed bin Hanbelin imâm-ı Şafi’îye çok düâ etdiğini görüp sebebini sordukda: Oğlum! İmâm-ı Şâfi’înin insanlar arasındaki yeri, gökdeki güneş gibidir. O rûhların şifâsıdır dedi. O zemânki (Muvattâ) kitâbında önce dokuzbinbeşyüz hadîs vardı. Sonra kısaltıp şimdi elde bulunan yapıldı. Bunda binyediyüz kadar hadîs vardır. (Nâsır-üs-sünne) [dînin yardımcısı] lakabını aldı. Dört sene gibi kısa bir zemânda yeni bir mezheb getirmesi, bir hârika oldu. Hâl tercemesini ve üstünlüğünü bildiren kırkdan fazla kitâb yazılmışdır.
  Kuslar gibi ucmasini baliklar gibi yüzmesini ögrendik amma kardesce yasamasini ögrenemedik

Çevrimdışı Nakkaş

  • araştırmacı
  • ***
  • İleti: 250
Ynt: İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat
« Yanıtla #4 : 24 Ağustos 2008, 02:16:23 »
İmam Şafii'den (R.A.) :

İmam Şafii geceyi üçe taksim eder, bir kısmını ilim, diğer kısmını ibadet ve diğer kısmını da uyku ile geçirirdi. Rebi'i diyor ki :

"Hepsi namazda olmak şartı ile İmam şafii, Ramazan'ı Şerifte altmış hatim indirirdi."

Şöyle buyurdular: "Ne yalan ne de doğru ömründe bir defa Allah'a yemin etmemiştir."  Bu onun Allah'a saygsının  Allah'u Tealanın yüceliğine ve kudretine olan bilgisinin açık bir delilidir. Bir defa kendisine bir mesele soruldu, sukut etti.

"Niçin sustun?"   sualine cevap olarak:

"Faziletin sukutta mı, cevapta mı, nerede olduğunu anlayıncaya kadar sukutu tercih ettim" dedi.

Fakihlere en ziyade musallat olan ve zaptedilmekte en çok isyan eden "Dil" olduğu halde, bak ki, dilini nasıl murakabe altına almıştır. Bunudan anlaşılıyor ki, İmam Şafii'nin konuşması da, sukutu da ancak Allah rızası için idi.

Şöyle buyururlar dı;

"Kalbinde Allah sevgisi ile dünya sevgisini toplayabildiğini iddaa eden yalancıdır."

Çevrimdışı müteallim

  • Moderatör
  • popüler yazar
  • *****
  • İleti: 4785
  • gizli mahzenlerde kalan tarihin yeni adresi
    • www.Libv- kamp-lintfort.de
Ynt: İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat
« Yanıtla #5 : 09 Ekim 2009, 01:55:22 »
Dört büyük mezhep imamımızdan birisi olan İmam Şafiî Hazretleri’nin asıl ismi Muhammed’dir. Şafiî ismindeki dedesine nispet edilerek bu isimle meşhur olmuştur. Babasının adı ise İdris’tir. Muhammed daha beşikte iken babasını kaybeder. İbadetlerini büyük bir titizlikle yerine getiren annesi, eşi vefat ettikten sonra oğlunu alarak memleketi Mekke’ye döner.

Küçük Muhammed okuma yazmayı çok çabuk öğrenir ve yedi yaşına gelmeden Kur’an-ı Kerim’i ezberler. İlim meclislerine katılarak alimlerden istifade eder. Küçük Muhammed, keskin bir zekaya sahiptir. Bir gün arkadaşlarından birinin vasıtasıyla eline bir kitap geçer. Kitabın ismi bir hadis kitabı olan Muvatta’dır ve İmam Malik’e aittir. Kitap eline geçtiğinde on yaş civarında olan küçük Muhammed, kitabı arkadaşından sadece dokuz günlüğüne ödünç almıştır.

Küçük Muhammed, bu kısa süre içinde üstün zekasıyla kitabı satır satır ezberler. Devrin büyük alimlerinden Süfyan bin Uyeyne bu çocuktaki ilim aşkına hayran olur. Ona özel dersler verir. Böylece o, kısa bir zaman sonra içinden çıkılmaz en zor konuları bile bir çırpıda halledecek seviyeye gelir. Henüz on beşli yaşlarında ciddi bir ilme sahip olur.

Paramızı ona emanet ettik!

Bu haftaki yazımızda sizinle henüz küçük yaşlardayken dahi İmam Şafiî Hazretleri’nin üstün zekâsını gösteren bir hadiseyi paylaşmak istiyoruz: Dönemin kadısı küçük adımlarla yürümektedir. Tam o sırada iki öfkeli adam, bir garibi sürükleyerek kadı efendinin önüne getirirler. Bu olayı gören küçük Muhammed arkadaşlarıyla olay yerine koşar. Davacılardan biri heyecanlı bir şekilde konuşmaya başlar:

- Efendim, biz üç arkadaştık. Birlikte bir iş yaptık ve bir miktar para kazandık. Ama birbirimize güvenimiz yoktu. Paramızı hepimizin güveneceği birine, yani buna emanet ettik, diyerek ellerinde tuttukları garibi işaret eder. Ardından sözlerini şöyle devam ettirir:

- Daha sonra bu adama, "Üçümüz birlikte gelmedikçe hiçbirimize bu paradan vermeyeceksin" diye tembihledik. Ama o bize hıyanet etti. Kadı yaka paça sürüklenen adama bakarak:

- Ne diyorsun? Doğru mu bu söyledikleri, diye sorar. Boynunu biraz daha büken adam:

- Doğru ama biraz noksan.

- Nasıl yani? - Bu üç arkadaş dün akşam bana bir kese para bıraktılar ve "Birlikte gelmedikçe hiçbirimize verme" dediler. Ancak henüz elli adım bile gitmeden içlerinden biri geri geldi ve altınları istedi. Uzaktan "Bakın veriyorum" diye bağırdım, bu ikisi de kafa sallayıp "Tamam" dediler. Söyleyin başka ne yapabilirdim ki? Kadı bu kez diğerlerine dönerek:

- Peki buna ne diyeceksiniz?

- Onu da açıklayalım. Keseyi emanet edip giderken şimdi burada olmayan arkadaşımız aniden durdu. "Bütün paramızı emanetçiye bıraktık ama bu akşam ne yiyeceğiz" dedi. Biz de "harcanacak kadar bir şeyler almasına" izin verdik. Hepsini alıp kaybolacağını nereden bilebilirdik?

- Hımm şimdi iş açıklığa kavuştu. Arkadaşınız paraları alıp kaçtı desenize…

- Evet ama biz emanet verdiğimiz adamı tanırız. Ona ısrarlı bir şekilde: "Üçümüz birlikte gelmedikçe verme" dedik mi, dedik. O da bunu kabul etti mi, etti. Gözünü açıp aldanmasaydı. Madem bir saflık yaptı, ceremesini çeksin, bedeli kesesinden ödesin.

Söyle, getirsinler arkadaşlarını!

Ödesin demek kolaydır ama delikanlı söz konusu parayı verecek güçte değildir. Zaten üzgün ve bitkindir. Ağlamamak için dudaklarını ısırır ve büyük bir teslimiyetle boynunu büker. Hava bir anda emanetçinin aleyhine döner. Merhametli kadı gözlerini kısar, sakalını sıvazlar. Bir çıkış yolu arar. İşte tam o sıra konuşulanları can kulağıyla dinleyen küçük Muhammed, garip emanetçinin elinden tutarak: "Ağlama be amca" der, "Kendini niye üzüyorsun ki?" - Nasıl üzülmem, başıma gelenleri duydun işte.

- Sen gel beni dinle ve de ki: "Para kesesi bende." - Haydi istediğin gibi olsun nurlu çocuk. Diyelim ki kese bende.

- Emaneti almaları için bunların üç kişi olmaları gerekmiyor mu?

- Evet, gerekiyor.

- Öyleyse söyle onlara, "Getirsinler arkadaşlarını, alsınlar paralarını!" İşte daha o yaşta zeka pırıltılarıyla geleceğe işaretler gönderen bu müthiş dimağ, yıllar sonra İmam-ı Şafiî diye anılacak çocuktan başkası değildir. Evet, İmam Şafiî, Allah vergisi zekâsını O’nun yolunda kullanıp bununla yetinmeyerek bilgiyi elde etme uğrunda sabır, azim ve metanet göstermesiyle, ilimde iyi bir seviyeye nasıl gelinebileceğinin canlı bir örneğini oluşturmuştur.

İnsanın hayat denen yolculukta mazeretler ileri sürerek kendisini yetiştirmemesi katiyyen doğru değildir. Büyük imamın daha küçük yaşlarda babasını kaybetmesine rağmen annesinin de desteğiyle ilim ve din yolunda elde ettiği makam, bu konuda elbette bizi gayrete sevk etmelidir.
  Kuslar gibi ucmasini baliklar gibi yüzmesini ögrendik amma kardesce yasamasini ögrenemedik

Çevrimdışı Fatihan

  • Administrator
  • popüler yazar
  • *****
  • İleti: 6994
  • Milimi milimine Ehli sünnet...
İmam Şafii'den (R.h)
« Yanıtla #6 : 22 Aralık 2009, 19:47:54 »
Üç şey adamın içindeki cevherindendir.

İffetli olduğundan dolayı onu gören zengin zannedecek surette fakirliğini gizlemek.

Onu gören,yapılana razı zannedecek surette öfkesini gizlemek.

Onu gören, nimetler içerisinde zannedecek surette sıkıntısını ve ihtiyacını gizlemek.


Sözü kulağıyla işiten hikayeci olur,kalbiyle anlayan uyanık olur,gafil olmaz.Fiiliyle(haliyle)va'z eden ise hidayet edici olur.

Çevrimdışı Fatihan

  • Administrator
  • popüler yazar
  • *****
  • İleti: 6994
  • Milimi milimine Ehli sünnet...
İmam Şafii'den (R.h) Hikmetler
« Yanıtla #7 : 22 Aralık 2009, 19:57:30 »
Ebû Abdullah Muhammed İbn-i İdrîs (r.h.), İslâm âle-minin kendisi ile övündüğü pek büyük bir müctehiddir. Dört hak mezhebden, Şafiî mezhebinin kurucusudur. Büyük dedesi Şafiî (r.a.) gençliğinde Resulü Ekrem (s.a.v.)'in sahabesinden olmakla şereflenmiştir. Onun babası Sâib de (r.a.) Bedir gazvesinde İslâmiyet'i kabul etmiş muhterem bir sahabîdir. Annesi, Hz. Hüseyin (r.a.) Efendimiz'in torunu Abdullah'ın kızı Fâtıma'dır.

İmam Şafiî Hazretleri, hicri 150 târihinde doğmuş, 204 senesinde Mısır'da vefât etmiştir. Mübarek kabri daimî ziyâretgâhtır. (Rahmetullâhi aleyh)

İmam Şafiî buyurdular:

* Dünyâ ve âhiretin hayrı beş şeydedir:

1- Nefis zenginliği,

2- İnsanlardan ezayı gidermek,

3- Helâl kazanç,

4- Haya ve Allâh korkusu ile giyilen ve Allâh'ın izni ile maddî, manevî ayıbdan, fenalıktan, zarardan ve helak­ten koruyacak takvaya bürünmek

5- Her hâlde (her yerde ve her zaman) Allâhü Teâlâ'ya tevekkül etmek.

* Kim Allâhü Teâlâ'nın kalbini şerh edip nûrlandırmasını severse, faydasız söz söylemeyi ve günah işlemeyi terk etsin, isyandan sakınsın ve kendisi ile Rabbi ara­sında gizli bir amel hazînesi olursa Allâhü Teâlâ onu başka şeylerden alıkoyacak bir ilim verir.

* Lüzumsuz ve faydasız söz söyleme. Zîrâ söylediğin söz sana sâhib olur, artık sen ona sâhib olamazsın.

* Bütün gayretinle insanları razı etmeye çalışsan yine edemezsin. Öyle ise niyetini ve amelini ihlâslı (Allâh için) yap.

* Muhakkak gözün görmekte nasıl bir hududu varsa aklın da (idrakte anlamada) öyle bir hududu vardır.

Fazilet Takvimi-20 Aralık 2009

Çevrimdışı Lika

  • popüler yazar
  • ******
  • İleti: 3892
Ynt: İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat
« Yanıtla #8 : 23 Aralık 2009, 03:50:46 »
Allah razı olsun.
Ne içindeyim zamanın,Ne de büsbütün dışında;Yekpare geniş bir anın Parçalanmış akışında,
Rüzgarda uçan tüy bile Benim kadar hafif değil.Başım sukutu öğüten Uçsuz, bucaksız değirmen;İçim muradıma ermiş Abasız, postsuz bir derviş;
Kökü bende bir sarmaşık Olmuş dünya sezmekteyim,Mavi, masmavi bir ışık Ortasında yüzmekteyim

Çevrimdışı insirah

  • aktif yazar
  • *****
  • İleti: 1090
Ynt: İmami Şafii Hz. leri Hakinda Malumat
« Yanıtla #9 : 09 Aralık 2011, 06:52:01 »
Ehl-i Beyt Sevgisi

Fırat’ın çırpınan dalgaları gibi coşkun
Akarken seher vakti hacılar Mina’ya
Dur ey süvari Mina’nın çakıllığında
Seslen,duran ve oturanlara dağın eteklerinde
Muhammed Ehli’ni sevmek,
Râfızilikse eğer
İnsanlar ve cinler şahit olsun
Râfıziyim ben de.
(el-Beyhaki,Menâkıbu’ş-ŞafiÎ c.2,s.71/Fehreddin er-Râzi, Menâkıbu’ş-ŞafiÎ,s.51/İbn Asâkir,Târih,c.4,s.401)
**********************
Peygamberin Ailesi

Vesiledir hayra Peygamberin ailesi
İhmal etmem esbâba tevessül etmeyi
Dilerim ki yarın verilir
Onların hatırına
Sağ elime alırım defterimi
(el-Beyhaki,Menâkıbu’ş-ŞafiÎ c.2,s691)
Hayat başladığı noktaya, bittiğinde geri döner! Hayatta her şey noktayla başlar, noktayla biter... Sümeyra Denizli