Karar Kime Ait

[turab]

Karar Kime Ait?


Bir gün çalıştığım hastaneye ilk bebeğini bekleyen zayıf bünyeli bir bayan geldi. Yapılan muayene ve testler neticesinde bebeğin ana rahminde ters olduğu anlaşıldı.
Böyle ters bulunan bebekler bazen son anda normal olarak yerleşirler. Bu durumda olan bebeklerin en sonda gelen kafalarını çıkarmak zor olduğundan ölüm nisbeti yüksek olur. Hele bebek annenin ilk bebeği ise doğum daha da zorlaşır.

Bu durumlarda bir doktor için en zor olan şey ise annenin yapacağı tabii hareketleri bekleyip, zamanı gelinceye kadar hiç bir şeye el vurmamaktır.. Ben de mümkün olduğu kadar soğukkanlılıkla ailenin dışarıda kalan fertlerini durumdan haberdar edip bekledim.
Sonunda zaman geldi ve çocuğun bir ayağını yavaşça dışarıya aldım. Ama öbür ayak anlayamadığım bir sebepten dolayı diğeri ile beraber dışarı gelmedi. Hemşirenin anne karnına yaptığı baskı ile yavaşça çektim. Bebeğin gövdesi, aşağıya doğru biraz kımıldadı. Ben de o anda beklediğim ayağın diğer ayakla hiç bir zaman beraber gelmiyeceğini gördüm. Çünkü diğer ayak yoktu. Kalçadan itibaren yoktu bu ayak. Bu şimdiye kadar görmediğim bir durumdu.

Sonra kendimle yaptığım en büyük savaş başladı. Bu hadisenin annenin sinir sistemine ne kadar müthiş bir tesir yapacağını biliyordum. Ailenin bu zavallı çocuğu kendilerine yol gösterebilecek her büyük ortopedistlere götüreceklerini tahmin edebiliyordum.
Bu çocuğu, diğer arkadaşları güle-oynaya koşuştururken üzgün üzgün kenarda otururken hayâl ettim. Sonra aklıma bu bütün acıları dindirecek bir şey geldi. Ters gelen bebekler doğum anında her an ölümle karşı karşıyadır. Acele olarak çıkarılmaları lâzımdır. Ama ben acele etmezsem bebek ölecekti. Anne de şiddetli ve zor bir doğum sonrası çocuğunu kaybettiği için pek üzülmeyecekti.

İnce bir ses "Bu acıyı bana çektirmeyin" diyordu sanki bana. "Bu bebek hiç nefes almadı... almaya da bırakmayın. Onu kolay çıkartamazsınız. Acele etmeyin."
Hemşireye bir havlu vermesini işaret ettim. Havluyu bu sefer çocuğu sarmak için değil, herkesin gördüğü bir şeyi gizlemek için kullanacaktım. Kararımı vermiştim.

Saate baktım. Kararlaştırdığım yedi, sekiz dakikanın üçü geçmişti. Odada bütün gözler bana bakıyordu. Bu gözler benim başarı ve başarısızlığımı bir çok defalar görmüşlerdi. Bu sefer bir başarısızlık görseler pek yadırgamıyacaklardı.

Elimi havlunun altına koyup bebeği ana rahmine bağlayan kordunu kontrol ettim. Öç veya dört dakika bana yetecekti. Yalnız bir şey yapıyor gibi görünmem lazımdı. Bebeği biraz daha aşağıya çekerek kollarını dışarıya çıkardım. Birden bebeğin küçük pembe ayağı onu saran havludan dışarı çıktı ve elime bastırdı. O anda bebeğin vücudunda kuvvetli bir hareket olmuştu. Bu, bir kuvvet ve hayat belirtisi idi. O anda ruhumda duyduğum şok ve onun tesiriyle bu küçücük bebeğin yıllar sonraki halini hayalen görür gibi oldum.

Aradan yıllar geçiyor. Anadolunun çeşitli yerlerinde çalıştıktan sonra tayinimi bir kültür beldesi olan İstanbul'a yaptırıyorum. Bir yandan mesleğimi icra ederken, bir yandan da çeşitli kültür faaliyetlerini yakından takip ediyorum.

Yine bir gün bir toplantıya davetli olduğumu düşündüm. Bir derginin gençler arasında tertiplediği şiir yarışması neticeleniyor. Hediyelerin dağıtılması ve genç şairleri tanıtmak için bir gece tertip ediliyordu.

Program bittikten sonra birinci gelen genci şahsen tebrik etmek için orada bekliyorum. Otururken, salonda hiç tanımadığım orta yaşlı bir kadın ve erkek bana doğru geliyor.
"Onu gördünüz" diye bağırıyor. "Bebeğimizi tanımış olmanız lazım. Birinci gelen benim oğlumdu. Beni hatırlamıyor musunuz? Onyedi yıl önce doğan tek ayaklı çocuğu hatırlamadınız mı? Bu işte her şeyi denedik. Şimdi sun'i bir bacağı var. Hiç anlamadınız değil mi? Yürüyebiliyor, yüzebiliyor, hatta koşabiliyor.

Fakat bunları yapamadığı zaman parmaklarını ve beynini çok şahane bir şekilde kullanmayı öğrendi. Büyük bir yazar olacak o. Bu yıl üniversiteye giriyor. O bizim hayatımız ve çok da mutlu..."

Biz konuşurken bir genç yanımıza yaklaşıyor. Annesi "Bu senin ilk doktorun, seni dünya ışığına çıkaran doktor." diyor. Sesi titriyor ve ağlıyor. Genci kollarımın arasına alıyorum. 17 yıl önce yaptığım gibi. Hayatının benim elimde olduğu o korkunç dakikaları yeniden yaşıyorum.

Onu uzaklaştırıyorum ve yeniden bakıyorum. "Bilemezsin" diyorum. "Bu gecenin macerasını Rabbim'den başka kimse bilemez. Bana o şiirini yeniden okur musun?" "Omuzlarımda senin kaldıracağın ve kimsenin görmediği bir yük var." Ve göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyor.

Bu hayal sanki gerçekmiş gibi beni sarstı. Bunlar bir ihtimal dahi olsa bu çocuk yaşamalıydı. Sonra bütün dikkat ve kabiliyetimi kullanarak çocuğun Allanın izni ile hayatta kalmasına gayret ettim. Çocuk kurtulmuştu. Ben artık müsterihtim. Ömür boyu bir vicdan azabının cenderesine düşmekten, ahirette de "onlara katlettikleri çocukların hesabı sorulduğu zaman" ayetinin tokadını yemekten kendimi kurtarmıştım. 

Emin MANİSALI 

[Himmet]

Ters gelen bebekler doğum anında her an ölümle karşı karşıyadır. Acele olarak çıkarılmaları lâzımdır. Ama ben acele etmezsem bebek ölecekti. Anne de şiddetli ve zor bir doğum sonrası çocuğunu kaybettiği için pek üzülmeyecekti.

Bu hadise inşaAllah bir hayal ürünüdür.Kanım dondu.Bu hadise gerçekten oldu ise ve dr. bunları düşündüyse nasıl insan denilebilinir.Şu an tek istediğim bunları düşünebilen dr.u bulup yakasına yapışmak.

Ama ben acele etmezsem bebek ölecekti. Anne de şiddetli ve zor bir doğum sonrası çocuğunu kaybettiği için pek üzülmeyecekti.

Bunun hesabını yapmak dr.a kalmış."Anne de şiddetli ve zor bir doğum sonrası çocuğunu kaybettiği için pek üzülmeyecekti." bu ne demektir? Eğer bebeği ölürse anneninde bebeğiyle birlikte ölmek istemeyeciğini nereden biliyor? Bir anne için yavrusunu kaybetmenin acısının ölümden bile daha zor olmadığını nerden biliyor? O anda anneye sorulmuş olsa " bebeğiniz yaşayabilir ama sizi kurtaramayız dense eminim o anne hiç düşünmeden kendini feda edebilirdi.

Bebeği bile bile ölüme terk etseydi anneye teselliside eminim şu olurdu " üzülmeyin yaşınız çok genç ve bu ilk bebeğiniz.Eminim yine olur".

Biz kendimizi Allah'a emanet ediyoruz da bu dr.ları ne yapalım? Mecburuz ellerine düşüyoruz.Biz önemli değiliz ama canımızdan can kattığımız yavrularımızı emanet ediyoruz.Mealesef dr.lara bu tür olaylar o kadar normal geliyor ki artık hiç bir dr.a güvenim kalmadı.Bütün dr.ları potansiyel bir katil olarak görmeye başladım.Bu yazıda üstüne tuz-biber oldu.

[Himmet]

Yazıklar olsun ya rezil insan! ne zamandır bu kadar sinirlenmemiştim.

Turap kardeş kim bu dr. Allah aşkına söyleyin bu hadise gerçekten olmuşmu?

[turab]

Himmet kardeşim,
Bir kardeşimi bu kadar üzeceğini bilseydim inan yazıyı hiç paylaşmazdım.
Doktorun kim olduğunu ve bu olayın gerçek olup olmadığını bilmiyorum.
Doktorun kendi kendine bu şekilde karar vermesi,onun haklı olduğunu ve kararının kabul gördüğünü göstermez elbet.Kaldı ki,en son karar her durumda Rabbime aittir.
Rabbim,inşAllah her durumda düşünen aklımız,karar veren gönlümüz olsun ki,nefsimizle yapmaya teşebbüs ettiğimiz hatalardan bizleri döndürsün.Sen de üzülme olur mu.
Rabbime emanet ol

[Himmet]

Neyse kardeşim bazen hassas olsuğumuz konularda aşırı tepkiler verebiliyoruz.Şu anda okusam yine çok üzülürdüm ama belki bunları yazmazdık.

Fakat bu yazıyı düşüncesizce yazan dr. yada yazar herneyse yukardaki yazdıklarımı okumasını isterdim.O yaşadığı veya tasavvur ettiği hadisede kendi hanımı olsaydı bu şekilde düşünebilirmiydi.Yada kendi bebeği olsaydı acaba havlunun altına gizlemeye çalışabilirmiydi.
Takdir elbette hz.Allah'a aittir.Ama sebepsizde ölüm olmuyor ve ne yazıkki bu tür dr.larda azımsanmayacak kadar fazla.