Ölümünün 91. yıldönümünde Sultan II. Abdülhâmid

[İsra]

10 Şubat Sultan II. Abdülhamid’in ölüm yıldönümüydü (1918)... Kendimizle boğuşmaktan onu anmaya fırsat bulamadık.
Nazarımda o “ifrat” ile “tefrit” arasında kalmış, talihsiz bir Padişah’tır: Bir taraf ona “Ulu Hakan” derken bir taraf “Kızıl Sultan” demiş, “Diktatör Padişah”, “Şefkatli Sultan”, “Cennetmekân”, “Katil Han” gibi zıtlarla tanımlanmıştır.

Yeryüzünde bu kadar uç, birbirine bu kadar zıt ifadelerle anılan başka bir hükümdar var mı, bilmiyorum.

Sağcımız-solcumuz, dindarımız-laikimizle Sultan Abdülhamid’i kendi gerçeğinden koparıp aslında hem ona, ham da tarihe zulmediyoruz.
Öncelikle kabul etmek gerekir ki, o bir hükümdar. Yani bir siyaset adamı... Siyaset adamlarını dini yahut ideolojik yaklaşımlarla çözmeye çalışmak, doğru değil.

Ama bunu yapmayı biz çok seviyoruz. Bir taraf, bir siyaset adamını “velayet makamı”na oturtup, her türlü yanlıştan “tenzih” (lütfen sözlüğe bakın) ederek, “Cennetmekân Sultan Abdülhamid Han Hazretleri” derken, öbür taraf müthiş bir kin tufanı halinde esiyor: “Ceberrut Han, Kızıl Sultan, Abdülhamid...”

Tarihi gerçekler bu iki zıt kutup arasındaki çekişmelerde ziyan olup gidiyor.

Oysa Sultan II. Abdülhamid’i çözmeden Filistin’i çözmek, onu kavramadan ötekini kavramak imkânsız! Çünkü gerek Filistin’de, gerekse Irak’ta, zaman zaman “vahşet ve dehşet operasyonları”na sahne olan toprakların büyük bir bölümü Sultan II. Abdülhamid’in tapulu malıydı (Sonradan hazineye devretti). Filistinlilerin Yahudilere toprak sattığını görünce Yahudilere toprak satılmaması konusunda önce bir ferman yayınlamış, bunun yetmediğini görünce de toprakların önemli bir bölümünü üzerine geçirmişti (“Filistin’i Araplar Yahudilere sattı” derler ya, gerçek böyle değil. Yahudilere para karşılığı intikal eden toprakların tamamı, Filistin’in tamamının sadece binde 9’udur. Yani devede kulak bile değildir).

Yani Sultan II. Abdülhamid, Osmanlı asırlarında “Kavm-i Necip” denilen Arap kardeşlerini satmamış, kendi zararına olacağını bile bile sahip çıkmıştır (Şimdi onlar birbirlerini satıyor).

Ancak o indirilip iktidar İttihad ve Terakki cuntacılarının acemi ellerine geçince, Anadolu tepeden tırnağa kadar sarsılmış, Balkanlar ve Ortadoğu ise yitip gitmiştir.

Osmanlı Meclis-i Meb’usanı’nda Yahudilerin temsilcisi olarak bulunan ve Osmanlı’nın köklerini yolmakla meşgul olan Emanuel Karasso, İttihatçıların önderlerini İspanyol Mason Locası’na kaydettirip Mason yapmış, böylece Osmanlı yönetimi farkında olmadan Masonların kontrolüne geçmiştir.

Şunu söyleyebiliriz ki, Sultan Abdülhamid’den sonra gelişen hızlı çöküş, İttihad-Terakki’nin gafleti ile azınlıkların ihaneti sonucunda gerçekleşmiştir.

Bu gelişmelerden de anlaşılacağı gibi, Sultan II. Abdülhamid, bize öğretilenin aksine, son derece ileri görüşlü, başarılı ve vatansever bir padişahtı... Tarih boyunca her türlü çıkar çatışmasının odağını teşkil eden Ortadoğu’yu tam otuz üç sene sulh ve sükûn içinde yönetme mahareti, bize bunu söylüyor.

Zaten bu yüzden, Filistin üstüne dini, milli ve ekonomik ütopyaları olan Yahudilerle “Büyük Ermenistan” rüyası gören Ermenilerin ve onlara yandaş Batılı devletlerin hışmına uğradı: Ona “Kan emici” anlamında “Kızıl Sultan” dediler.

Halbuki o, şartlar gereği “müstebit” (lütfen sözlüğe bakın), ama “müşfik”ti. Otuz üç sene süren padişahlığı şefkatinin delili olarak tarihin tescili altındadır. Ki, otuz üç senede sadece üç dört adî suçlunun idam cezasını tasdik etmiş, kendisini öldürmek için arabasına bomba koyan Ermeni suikastçılar dâhil, şahsına karşı cürüm işleyen suçluları dahi affetmiştir.

Mithat Paşa, Yıldız Mahkemesi’nde Sultan Abdülaziz'i katletme (intihar süsü verilip geçiştirilen cinayet) suçundan idama mahkûm edilmişken ve başta Plevne kahramanı Gazi Osman Paşa olmak üzere, pek çok devlet ileri geleni bu hükmün infazını Padişah’tan rica etmişken, o sadece Taif’e sürmekle yetinmişti.


Yavuz Bahadıroğlu

[İsra]

Geçtiğimiz 10 Şubat günü Sultan II. Abdülhamid'in 91. ölüm yıldönümüydü. Hakkında olumlu bir şey söylemenin bile cesaret istediği yıllar yaşadık ama artık mızraklar çuvallara sığmaz oldu. Çuvalları delip çıkan gerçeğin mızrakları hepimizi şaşırtıyor. Neler mi onlar? Sayıları çok fazla ama içlerinden 10 tanesini seçtim. Beraber çıkarmaya çalışalım mı?

1. Kızıl Sultandı: Bu iddia, Albert Vandal adlı bir Fransız yazar tarafından ortaya atılmıştı. Atılış sebebi de, Abdülhamid'in Ermeni isyanlarını bastırtmış olmasıdır. Başta İngiltere ve Fransa olmak üzere Avrupa kamuoyunda Abdülhamid'in kan dökücü bir padişah olduğu propagandası başlatıldı. İşte "Kızıl", yani kan döken Sultan lakabı bu sırada asıldı boynuna. Hadi Ermenilerin böyle demesini anladık; iyi ama bir tekini bile idam ettirmemiş olan Abdülhamid'e Jön Türkler neden "Kızıl Sultan" dediler? 1915'te yüzbinlerce Ermeni'yi tehcir ettirecek olanlar, 25 yıl önce Ermeni propaganda ordusunun neferleri olmakta sakınca görmemişlerdi.

2. Meşrutiyet düşmanıydı: 93 Harbi'nde Osmanlı topraklarının üçte biri kaybedilmişti. Bu çapta bir toprak kaybı karşısında meclisteki farklı milliyetlere mensup üyeler paniğe kapılmış, her biri kendi milletinin topraklarını kurtarma telaşına düşmüştü. Birleştirici olacağı ümidiyle kurulan meclis, tam tersine bölücü bir meclis olmuştu. İki seçenek vardı: Ya parçalanmaya seyirci kalmak ama meşrutiyetten taviz vermemek ya da meşrutiyeti askıya almak ama ülkeyi parçalanmaktan kurtarmak. Abdülhamid ikincisini seçti ki, aynı durumda devlet refleksi zaten başkasını yapmasına müsaade etmezdi.

3. Milleti cahil bıraktı: Bilinenin aksine, Osmanlı tarihinin en canlı eğitim hamlesi, Abdülhamid dönemine rastlar. Sevan Nişanyan'ın hesaplamalarına göre Türkiye, Abdülhamid dönemiyle kıyaslanabilecek bir okullaşma düzeyine yeniden ancak 1950'li yıllarda ulaşabilmiştir. Mesela 1895'te TC sınırlarına tekabül eden bölgede bine yakın (835) ortaokul ve lise bulunuyorken 1923'te bu sayı 95'e düşmüştür. 1895'teki yüz bine yakın öğrenci sayısı (97.837), 1950-51 sezonunda aşağı yukarı aynı seviyede seyretmektedir (90.356). Öncesiyle kıyasladığımızda Abdülhamid dönemindeki eğitim patlaması daha görünür hale gelir. Tahta geçtiği yıl 250 olan rüşdiye sayısı 1909'da 900'e, 6 olan idadi sayısı 109'a çıkmıştır. 1877'de İstanbul'da sadece 200 tane modern ilkokul varken 1905'te 9 bine çıkmıştı. Her yıl ortalama 400 ilkokul açılmıştır ki, bu, Cumhuriyet döneminde bile kırılamamış bir rekordur.

4. Denizciliğe düşmandı: Abdülaziz döneminde dünyanın 3. büyük deniz gücü olmuştuk ama bu donanmanın sadece yıllık boya parası bile Denizcilik Bakanlığı'nın bütçesini aşıyordu! Abdülhamid "karacı" idi, kabul. Ama Atatürk de, İnönü de karacı idi. Demek ki, Türkiye'nin etrafı denizlerle çevrili bile olsa böylesine büyük bir deniz gücünü besleyebilecek ekonomik altyapısı mevcut değildi. Savaş gemisi alıp yeniden dışarıya bağımlı kalmaktansa Abdülhamid tercihini kara ve demiryollarından yana kullandı. İttihatçılar da, Atatürk de, İnönü de demiryoluna öncelik vermediler mi?

5. Keyfî sansür uyguladı: Sansürün elbette savunulacak tarafı yok. Ancak PKK ile mücadele döneminde basının nasıl ağır bir sansür altında çalıştığını unutmadık. Sansür vardı, evet. Fakat siyasi konulara girilmemesi aynı zamanda edebiyatımızın görkemli eserlerinin ortaya çıkması gibi hayırlı bir sonuç da vermemiş midir? Hem Takrir-i Sükûn döneminde uygulanan "cellat sansürü"yle hiç mi hiç kıyaslanamaz Abdülhamid'inki.

6. Hafiye teşkilatı zararlıydı: Hafiye teşkilatının topluma nefes aldırmadığını iddia edenler, aksi halde ne yapılması gerektiğini de söylemelidirler. Meydanı İngiliz, Rus, Fransız ajanlarına mı bırakmalıydı? Hafiyesiz, ajansız, casussuz bir devlet olur mu? Unutmayalım ki, Fransa'nın İstanbul büyükelçisi, Abdülhamid'in tahta geçtiği yıl sokaklarda Fransız Kralı'nın posterlerinin Ermeni hamalları tarafından satıldığını yazıyordu. Devlet Londra, Paris ve Petersburg'dan yönetiliyor, "Hasta Adam"ın kimin kucağında öleceği tartışılıyordu. Abdülhamid, iktidarın dizginlerine asılabilmek için hafiye teşkilatını kurmak zorundaydı. Elbette suistimaller olmuştur ama yakınlarından biliyoruz ki, Sultan her jurnali okuyor ama mutlaka yazanın adam olma niteliğine göre değerlendirmeye tabi tutuyordu.

7. Despottu: 'İstibdad' kelimesini 'despotizm' diye çevirmek yanlıştır. Hele totalitarizm hiç değil. Kaldı ki, İslam siyaset düşüncesinde "istibdâd" meşru yönetim şekillerindendi. Mesela İbn Haldun 'istibdâd'ı tek adam yönetimi, yani otokrasi anlamında kullanır ve meşru yönetim şekillerinden biri kabul eder. Kaldı ki, önüne gelen idam cezalarını sürekli affeden birinin istibdâdın yetkilerini hangi yönde kullandığını da pekala görmüş oluyoruz.

8. 31 Mart'ı tertiplemişti: 31 Mart isyanında en ufak bir katkısının olmadığı kesin olarak ortaya çıktığı halde asırlık İttihatçı propagandanın etkisi hâlâ sürüyor. İsyanı araştırma komisyonu başkanı Yusuf Kemal [Tengirşenk], 31 Mart'ın Abdülhamid'in eseri olmayıp İttihatçılara karşı yabancı casus şebekeleri ile mürtecilerin teşebbüsleri olduğunu yazmıştır. Rıza Tevfik ise mahkemede şunları söylemiştir: 31 Mart uydurma ihtilali hazırlandığı zaman ben Talat Bey'e beyhude yere kardeş kanı dökülmesinin büyük bir cinayet olduğunu anlattım. Aldığım cevap şu oldu: "Ne yapalım, Cemiyetin paraya ihtiyacı var, bunu da ancak Yıldız Sarayı'nın hazinesi karşılayabilir."

9. Hamidiye Alayları gereksizdi: Hamidiye Alayları şunlara yaramıştı: 1. Askerlik yapmayan Kürtlerle kolluk kuvveti eksikliği giderildi. 2. Rus istilasına karşı caydırıcı oldu. 3. Kürtler ve konar göçerlerin dış güçlerce kullanılmasına engel oldu. 4. Aşiretlerin yerleşik hayata geçmelerini hızlandırdı. 5. Çocuklar İstanbul'daki Aşiret Mektebi'nde eğitilerek Osmanlılık bilinci edindiler. 6. Aşiret kavgalarının önüne geçildi. 7. Sükûnet sağlanınca Doğu ve Güneydoğu Anadolu'nun imarına çalışıldı...

10.Korkaktı: Namık Kemal'in oğlu Ali Ekrem Bey'in dediği gibi "Abdülhamid'in korkak olduğunu sananlar yanılırlar. Korkak olmak şöyle dursun, tam tersine cesurdu." Dolmabahçe Sarayı'ndaki bir bayramlaşma sırasında deprem olmuş ve tavana asılı 1,5 tonluk bir avize yere düşmüştü. O kargaşalıkta salonda kılı kıpırdamayan tek kişi, Abdülhamid'di. Keza yanı başında bomba patlarken bile metanetini yitirmemiş, öğleden sonra elçilerle mutad görüşmelerini dahi aksatmamıştı. Kızı Ayşe Sultan'a söyledikleri karakterini iyi özetler: "Kalbimde yalnız Allah korkusu vardır. Bir hadise olmadan evvel onu önlemek için telaş ederim. Ama tehlikenin içinde bunduğumu hissedersem icabında ateşe atılmaktan bile çekinmem."

İçimden bir ses, "Kurtlarla Dans"ın devamını yazmam gerektiğini söylüyor.

Mustafa Armağan

[tunike]

teşekkürler aydınlatman için.

[ihvan]

emeğinize sağlık.YEDİKITA dergimiz şubat sayısını Abdulhamid han hz LERİ İÇİN AYIRMIŞTI.tavssiye ederim bilmeyenlere

[lalegül]

Çok kıymetli bir paylaşım olmuş,
ellerinize sağlık.

[osmanlı]

Abdulhamid Han  Hazretleri karacı değildi. Bilakis o devirde yapılan son teknoloji 2 adet deniz altı bile yaptırmıştır. Bu denizaltılar ingilizler de yoktu ve bu 2 deniz altı limandan hiç ayrılmadıkları halde ingiliz namerdini korkuturdu.

Abdulhamid Han'ı anlamak herşeyi anlamak der Necip Fazıl. Mesela torunu olarak şahsım en çok 31 Mart Vak'asındaki ve tahttan indirilişindeki teslimiyeti hiç çözememiştim. Fakat bugün onuda anladım. Kendisini tahta geçirenler (Bu kişiler bir dizide ihtiyarlar heyeti diye temsil ediliyor) neden tahta geçtiğini anlatınca bu sırrıda anladım. Sizinle yine bir mahzun şubat gününde başka bir yerden alıntı yaptığım sırlar ile devam etmek istiyorum;

Yer Yıldız Saray'ı. Saat gece  biri gösteriyor. Saray'ın koridor ve bir odası hariç, diğer her tarafı karanlık. Koridor ve tek odada yanan  gaz lambaları ve mumlardan sızan ışık, zifiri karanlığı ve kasvetli havayı adeta deliyor. Dışarıda hafif bir lodos var. Rüzgarın ıslığı bahçedeki ağaçların dallarını neşelendiriyor. Her yerde sessizlik hüküm sürüyor. Çıt çıkmıyor...


Bu derin sessizliği iki kişinin ayak sesleri bozuyor. Ayak sesleri ışığı yayan tek odaya doğru yöneliyor. Ve nihayet odanın kapısına bir el iki kere vuruyor: Tak!Tak!


İçerinden ise kendinden emin ve gelenleri bekler bir tavırla,  gür bir ses tonu yankılanıyor:    "Gir!" Kapı hafifçe aralanıyor ve gelen iki kişiden biri olan Yaver Ali Rıza Efendi odaya giriyor. Diğer kişi kapı dışında bekliyor. "Gir" sesinin sahibi ise 2. Abdülhamid Han...Ali Rıza Efendi kısık bir ses tonuyla; "Hakanım, beklediğiniz DERVİŞ geldi" diyor. Abdülhamid Han bunun üzerine: "Bekletme hemen içeri al misafirimizi" karşılığını veriyor. Yaver Ali Rıza, Derviş'i içeri buyur ediyor. Derviş, "Destur Sultanım" diyerek sağ ayağını  kapıdan içeri atarak odaya giriyor. "Selamünaleyküm geceniz hayır olsun Sultanım" diyor.


Abdülhamid Han karşılık veriyor: "İnşAllah  'hayır' gecemize sizinle teşrif etmiştir." Derviş,  "İnşAllah" diyerek sağ elini kalbine götürerek Mevlevi usulü baş kesiyor ( baş eğiyor)... Abdülhamid Han oturduğu yerden doğrulur gibi yapıp, Derviş'e eliyle yanındaki koltuğu oturmasını işaret ederek; "Buyurun"  diyor. Derviş; 75-80 yaşlarında,  ak saçlı, kalın ak kaşlı,  pos bıyıklı ve seyrek bir parmak uzun ak sakallı, kırmızı yüzlü, bodur sayılabilecek orta boylu fiziksel özelliklere sahip bir şahsiyet.


Derviş, Hakan'ın işaret ettiği koltuğa, "Bismillah" diyerek oturuyor. Sultan Abdülhamid Han, Yaveri Ali Rıza Efendi'ye sesleniyor: "SIRDAŞ gelsin!"   ve  ekliyor; "Yaver, tez hazırlığını yap, yarın sabah Rumeli'ye, Selanik'e hareket edeceksin!" 


Yaver Ali Rıza tebessüm ve hüzünle karışık bir ses tonuyla: "Ferman Devletlimindir,"  diyerek geri adımlarla büyük bir edep içersinde dışarı çıkıyor...


Kapı tekrar iki kere vuruluyor: "Tak!" "Tak!" İçeriden yine aynı sesin sahibi: "Gir!" diyor. Kapı açılıyor; uzun boylu, siyah uzun paltolu, 60 yaşlarında, pala bıyıklı, bir dinç ihtiyar içeri  giriyor...



*


Yıl 1912.


Yer Beylerbeyi Saray'ı. Saat gece bir. Ulu Hakan, üç yılı biraz aşkın bir zamandır kaldığı Selanik'teki Alatini Köşk'ünden İstanbul'a dönmüştü.Yıldız Sarayı'ndaki buluşma sanki tekrarlanıyordu. Yıldız Sarayı'ndaki o gecenin tablosu, bir kez daha oradakilerin gözleri önünde canlandı. Ama aradan geçen zaman süresince bir çok farklılıklarda  olmuştu. Derviş artık iyice yaşlanmıştı. Sırdaş'ta; o 60 yaşlarındaki uzun boylu, siyah uzun paltolu, pala bıyıklı,  dinç ihtiyar değildi. Abdülhamid Han da belki o gür sesini kaybetmişti ama hüzünlü mağruriyetini hala muhafaza ediyordu. Derviş ve Sırdaş, Sultan'ın gösterdiği koltuklara oturmuşlardı. Sultan Abdülhamid Han, Sırdaş'a dönerek; "Aç bakalım Kara Kaplı Defter'i"  dedi. Sırdaş; "Ferman Sultanımındır' diye cevap verdi. Abdülhamid Han göz ucuyla Derviş'e baktı. Bu bakışı fark eden  Derviş'te baş eğerek saygıyla; "Ferman Padişahımındır" diyerek elini kalbine götürdü.(İŞTE BUNDAN SONRASI TAHTTAN NEDEN TESLİM OLARAK İNDİĞİNİN ÇÖZÜLDÜĞÜ ANDIR---->) Abdülhamid Han, sanki bilerek göz ucuyla bakmış gibi karşılık verdi:  " Koca Derviş, yıllar önce bana ; 'seni tahta padişah olarak oturtmuyoruz. Seni buraya yeni kurulacak Cihan Devleti'nin temellerini atman, Osmanlı'nın yıkılışını uzatman ve dünyayı oyalaman için Hakan olarak oturtuyoruz' demiştiniz." Şimdi ise; 'padişahım' diyorsunuz, diyerek sanki yıllar öncesinin içinde kalan ukdesini; biraz sitem biraz içine sindirmiş biraz da Koca Derviş'in hafif edepli tebessümünden anlaşılan;  latifeli,  bir anlamla Abdülhamid Han'ın  bu kelimeleri sarf ettiği gözlerden kaçmamıştı.


Hakan kafasını sallayarak, Sırdaş'a : "Sıradaki nedir?" diye sordu. Sırdaş elindeki siyah deriden yapılmış, altın  kaplama sırma ile Ay Yıldız'lı işlemeli, kenarlarında dört adet yine sırma Hilal işlemeli, 'Kara Kaplı' denilen defteri açtı. Bir çok kağıttan birini çekerek okumaya başladı:

" Hakanım, 1890'lar...İngiliz sinsiliğine karşı taarruz planı..." Hakan'ın "Oku!" talimatı üzerine, Sırdaş devam etti: "İngilizlerin gizli teşkilat grubunun, İstanbul'da  Spor Futbol Takımı kurup, fiili ( operasyonel) ve bilgi toplama istihbarat çalışmaları yaptıkları tespit edildi. Rum ve Ermeni gençlerden oluşan bu takım; İstanbul ve Ali Osmaniye'de bir çok zarara (karanlık olaya ve faaliyete) imza attılar."
Yüce Hakan emir buyurdu: "Derhal İngiltere'de bir Futbol Takımı  kurulsun, 'Gök Ordu' denile ismine. Teşekkülü için masraflar Devlet-i Aliye'nin hazinesinden icra edile." Bu konuşmadan üç gün sonra Sırdaş; " Takımın arması uygun mu Hakan'ım?" diyerek avucunda; kırmızı düğmeye benzer, Hilal ve Yıldızdan oluşan, kehribarımsı bir maddeden, küçük bir akçe büyüklüğünde parçaları göstermiş..."
Hakan ise;  " Osmanlı Ayyıldızı'na (biraz ek yapsanız, dört iklim,dört diyarı remzeden bir şekle soksanız), bu yıldızı 8 köşeli yapsanız, daha iyi olmaz mı?" demiş, "Ferman Sultanımındır" denilerek çalışmalar başlatılmıştı...



Yıl 2009...


"İngiltere'de araştırdım. Abdülhamid Han'ın kararını verdiği Futbol Kulübünü andıran takım vardı İngiltere'de... Arması ve renkleri tıpkı Sırdaşın kayıtlarındaki gibi...
Tabi bu takım hakkında bir çok rivayetler bulunuyor. Ama anlaşılan bu takım belki de hem  Osmanlı'nın (İngiltere'ye uzanan büyük hedeflerinin bir işareti) ama en önemlisi, Ulu Hakan'ın (İngiliz istihbaratına) karşı deklarasyon operasyonuydu,"  düşüncesi bende kuvvetli bir kanaate dönüştü. İngilizler, casuslarıyla İstanbul'da 'oyun' oynarken kendi    anavatanlarında mukabele-i bilmisil faaliyeti ruhları bile duymamıştı. Başka bir deyişle, İngilizler, casuslarıyla İstanbul'da 'aşık' atarken, kendi ülkesinde 'kaşık' atanları ıskalamışlardı.



NOT: Bu futbol klübünün web sayfası ; http://www.portsmouthfc.co.uk/ açıp bakınız. Alameti, tıpkı Ulu Hakan'ın değiştirdiği gibi...

   

[osmanlı]

Daha paylaşımlarımız devam edecek

[Fatihan]

Teşekkür ederiz Osmanlı çok derin ve güzel bilgiler...devamını bekliyoruz inşAllah..

[Tuğra]

Teşekkür ederiz Osmanlı çok derin ve güzel bilgiler...devamını bekliyoruz inşAllah..