Sadakat islami Forum
DİNİ KATEGORİLER => GÖNÜL SULTANLARIMIZ => ASHAB-I KİRAM => Konuyu başlatan: Aslıhal - 06 Temmuz 2008, 20:45:12
-
Târih, Eshâbı Kirâm'ın Peygamberimize sevgisi gibi bir sevgi kaydetmemiştir. Şu hâdiseler bunu te'yid eder:
Mekkeliler İslam oldukları için Zeyd bîni Disne ve Habib bîni Adiyy'i öldürmek istemişlerdi. Zeyd (R.A.) tam öldürüleceği zaman Ebû Süfyan, O'na şöyle hitâb etti: "Şimdi senin yerinde Muhammed (S.A.V.)'in olmasını ister misin? Onun boynu vurulsun. Sen de âilenin yanına git!".
Zeyd şöyle cevap verdi: "Ben, âilemin yanında otururken, Rasûlü'nün ayağına bir dikenin bile batmasına razı olmam".
Ebû Süfyan şöyle dedi: "İnsanlardan Muhammed (S.A.V.)'in Eshâbı gibi Muhammed (S.A.V.)'i seven bir kavim görmedim."
Habib bîn-i Adiyy ise, öldürülürken şu şiiri okudu: "Madem ki Müslüman olarak öldürülüyorum, o halde ölüme hiç önem vermem. Benim mücâdelem, ne yönde olursa olsun, ancak içindir. Eğer, dilerse parçalanan her uzvu mübârek kılar."
İbni İshak'ın bildirdiğine göre; Ensar'dan bir kadın Uhut harbinde kocasını, babasını, kardeşlerini kaybeder. Yâni hepsi şehid olurlar. Bu durum kendisine duyurulunca, şöyle sorar: "Allah Rasûlü nasıldır?".
Eshab derler ki: "Allah Rasûlü sıhhattedir."
"Bana gösterin, O'nu göreyim." dedi ve nihâyet gördü.
O'nun hayatta olduğunu görünce tatmin oldu ve şöyle dedi: "Bütün musîbetler, O hayatta olduğu için küçük sayılır."
Rasûlüllah'ın Sevban adında bir hizmetçisi vardı. Rasûlü'nü o kadar çok severdi ki O'na hiç sabredemezdi. Yâni, O'nsuz hiç yaşayamazdı.
Bir gün, Rasûlüllah'a hüzün içinde, çok üzgün bir halde geldi. Rasûlüllah O'na hâlini sordu.
Sevban şöyle cevap verdi: "Ey Allâh'ın Rasûlü! Hiçbir yerim ağrımıyor, yalnız sizi birkaç gündür göremedim. Size karşı içim doldu. Sizi çok özledim. Âhirette sizin yerinizin, ûlvi bir yer olması hasebiyle, orada sizden uzak kalacağımdan korktum. Ayrılık korkusu beni bu hâle düşürdü".
Bu esnâda, Allâhü Teâlâ şu âyeti indirdi: "Kim Allâh'a ve Peygambere itâat ederse, işte onlar; Allâh'ın kendilerine nimetler verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehidlerle, iyi adamlarla beraberdirler. Onlar ne iyi arkadaştır".
Bu Âyeti Kerîme gelince kederi gitti ve sıhhati eski hâline döndü.
Hz.Bilâl'ın ölümü yaklaşınca âilesi ve çocukları çok üzülüyorlardı ve üzüntülerini «Ne büyük felâket» diye açıklıyorlardı. Halbûki, Hz.Bilâl ise şöyle diyordu: "Ne güzel lûtuf. Yarın, Allâh'ın sevgilisi Muhammed (S.A.V.) ve O'nun Eshâbıyla beraber olacağım."
İmânın tatlılığı ve muhabbetin önemi hakkında Fahri Kâinât Efendimiz şöyle buyuruyorlar: "Üç şey kimde bulunursa, îmânın tadını tam olarak alır;
ve O'nun Rasûlü'nü herşeyden daha fazla sevmek,
İnsanları ancak için sevmek,
Cehenneme girmeği kötü gördüğü gibi küfre dönmeği de öyle kötü görmek."
Yarabbi bizlerin Rasülüllaha sevgisini ashabın sevgisi gibi kıl...
-
Amin.
Yarap sen ashabı kehfin kelbini kıtmırı onları terk etmedi cennetlik yaptın bizde senin Ashabının kelbiyiz ne olur yarap bizide onlarla haşreyle...
-
Seni görmeyi, sarılmayı, öpmeyi öyle çok isterim ki Peygamberim... :usgunn:
Rabbim beni senin komşun yapsın...
-
Allah razı olsun.
-
Amin !
-
İbn-i Ömer’den (ra) naklediliyor:
“Bir gün Resulullah’a (asm):
“Sen bana, canım hariç, her şeyden daha sevimlisin.” dediğimde Resulullah (asm) buyurdu ki:
“Sizden hiç biriniz beni canından da daha çok sevmedikçe (kamil manada) iman etmiş sayılmaz.” Bunun üzerine Resulullah’a (asm):
“Sana Kuran’ı gönderene yemin olsun ki, seni canından bile daha çok seviyorum.” dedim. Resulullah da:
“Şimdi oldu Ey Ömer” buyurdu. (İmam Ahmed)
Sahabelerden biri Hz. Peygamber’den (asm) Kıyametin ne zaman kopacağını sordu. Hz. Peygamber (asm):
“Sen kıyamet için ne hazırlık yaptın?” deyince:
“Hiçbir şey hazırlamadım. Ancak Allah’ı ve Peygamberini severim.” dedi. Hz. Peygamber (asm):
“Sen sevdiğinle beraber olacaksın.” buyurdu. Biz Resulullah’ın (asm) bu sözüne sevindiğimiz kadar hiç bir şeye sevinmemiştik. (Buhari)