Zehir
Çocukken haftalar bana asırdı;
Derken saat oldu , derken saniye....
İlk düşünce , beni yokluk ısırdı:
Sonum yokluk olsa bu varlık niye ?
Yokluk , sende yoksun, bir var gibi yoksun !
İnsanoğlu kendi varından yoksun....
Gelsin beni yokluk akrebi soksun !
Bir zehir ki , hayat özü fâniye........
N.F.K.