Giderim İstanbul’unuzdan
Geçmişi olmayan, gurbetten kopup gelmiş bütün mahalleler.
Her sabah; renksizliğinizle üstüme gelseniz de birer birer.
Size yenilmeyeceğim. Zırhım delik, karınca gibiyim üstelik.
Ama, bedeli peşin ödemekten yanaysa usül,
Bilesiniz ki; Akşamı çekmeyi öğreniyorum usul usul.
Zamanın dibini delmeyi size borçluyum soğuk sokaklar.
Hava karardığında; sırayla, ardımda tükenirken duraklar.
Yaklaşan bir gölge kollarını açar ve beni kucaklar.
İşte ancak; o anda gün doğar, çatısız bacalarınız gülümser.
Ne zaman ki.... gölgenin göz bebeklerine kahrolası karanlıklarınız iner.
İşte o zaman giderim İstanbul'unuzdan ve perde iner.