Ve… Büyüdüm…
Küçüktüm..
Çocuktum..
Oyuncaklarım vardı..
Onlarla oynar mutlu olurdum..
Büyüdüm..
Mutlu olmama sebep, ne bir oyuncağım var şimdi,
Ne de ağzımı tatlandıracak pembe şekerlerim..
Büyüdüm..
Gitti pembelik, geldi siyah..
Hüznün rengi midir siyah, ya da ayrılığın mı, yasın mı?
Neyin rengidir siyah..
Büyüdüm..
Tozu gitti pembenin..
Gördüm gerçekleri..
Büyüdüm..
Temiz, saf niyeti kaybettim önce.. Hüsn-ü zan terk etti gitti..
Su-i zanlar aldı beni sessizce..
Büyüdüm..
Gördüm gerçekleri..
Ve ben büyüdüm..
Büyümek,
Küçükken ki saf, temiz duyguları yitirmek,
Hayata toz pembe bakmayı terk etmek,
İnsanların gerçek yüzlerini görmek,
Güven duygusunu yitirmek..
Büyüdüm..
Kalb-i Mecruh
Gerçekleri görmek ile büyümek doğru orantılı mı?
teşekkürler çok güzel gerçekten tamamen bizi anlatıyor....
Biz büyüdük, ya içimizde ki çocuk ? O hiç büyümesin :)
Belki şairin kalbi yaralı olduğu içindir, bir karamsarlık var mısralarında. z3))
Paylaşım için teşekkürler kardeşim.
güzel bir şiir
Alıntı yapılan: ayzerresi - 07 Şubat 2010, 00:23:47
teşekkürler çok güzel gerçekten tamamen bizi anlatıyor....