Sadakat islami Forum

DİNİ KATEGORİLER => CUMA SOHBET, HUTBE VE VAAZ ARŞİVİ => Konuyu başlatan: zaman_1453 - 20 Nisan 2012, 11:18:41

Başlık: Emr-i bi’l-mâruf nehy-i ani’l-münker
Gönderen: zaman_1453 - 20 Nisan 2012, 11:18:41
Emr-i bi’l-mâruf nehy-i ani’l-münker
29 Cemaziye'l-Evvel 1433
(20 Nisan 2012)

استعيذ بالله : وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
 
 قال رسول الله (صلعم) مَنْ اَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَى عَنِ الْمُنْكَرِ فَهُوَ خَلِيفَةُ اللهِ فِى اَرْضِهِ وَ خَلِيفَةُ رَسُولِهِ وَ خَلِيفَةُ كِتَابِهِ

Muhterem Mü’minler!
Hutbemiz EMR-İ Bİ’L-MÂRUF NEHY-İ ANİ’L-MÜNKER VAZİFESİ hakkındadır.
Cenab-ı Hak Ali İmrân Suresi’nde[1] meâlen şöyle buyuruyor “Sizden hayra davet eden, iyiliği emreden kötülükten meneden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erecekler onlardır.”
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir hadis-i şeriflerinde; “Kim ki ma’rufu emreder, münkerden nehyederse, o kimse, yeryüzünde Cenab-ı Hakk’ın, Rasülüllah’ın ve Kitabullah’ın halifesidir”[2] buyurmuşlardır.
Ayet-i kerime ve Hadis-i Şerif’te geçen ve “iyiliği emretmek, kötülükten menetmek” şeklinde tercüme edilen  “emr- bi’l-maruf nehy- ani’l-münker” ise hayra davetin en mühim kısmını teşkil eder. Maruf, İslam’ın iyi olarak kabul ettiği ve Allah’a taat saydığı her şeydir.[3] Münker ise; bunun tam zıddı olarak, İslâm’ın iyi saymadığı, dinin emirlerine aykırı bulduğu ve Allah’a karşı ma’siyet kabul ettiği; şeylerdir.[4]
İyiliği emir, kötülükten nehiy vazifesinin farziyyeti Kitap ve Sünnet ile sabittir. Aynı zamanda bu farz, İslam’ın en büyük farzlarından biri ve dinin temelidir. Çünkü Müslümanlar bu sayede kemale erer, dünya ve ahiret saadetine kavuşur. Ancak; bu vazifeyi yapacak bir topluluğun bulunması farz-ı kifayedir. Yani; İslâmî bir topluluğun bunu yapması ile bütün müslümanlar, biiznillah bu ´büyük mükellefiyetten´  kurtulmuş olacaklardır.
Bu hususla alakalı olarak Tevbe Suresi’nde[5] şöyle buyruluyor: “Bununla beraber, mü’minlerin tamamı birden seferber olacak değillerdir. Fakat her fırkadan bir taife toplansalar da dini ilimleri tahsil etseler ve döndükleri zaman kavimlerini inzar etseler, umulur ki onlar sakınırlar.”
Görüldüğü üzere İyiliği emir, kötülükten nehiy vazifesini yerine getirecek olan kimseler, İslam Ümmeti içerisinde, İslamî İlimleri öğrenip bunları diğer müslümanlara öğretecek olan ve bunu da onlara tahakküm veya dünyevi maksatlar için değil, sırf Allah Rızası için, inzar ve irşad maksadıyla yapacak olan, maneviyat sahibi ehl-i ilimdir. Çünkü ilimsiz ve ihlâssız yapılacak faaliyetler, fayda değil zarar verecektir.
Ancak burada dikkat edilmesi icab eden mühim bir husus vardır. İslamî İlimleri Ehl-i Sünnet ve’l-Cemâat akidesi müvacehesinde doğru ve sağlam bir şekilde öğrenmek icab eder. İslam Dini’nin itikâdî ve amelî olmak üzere iki ciheti vardır. İşte her iki hususta da, Allah’ın razı olduğu fırka olan ve Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’in “fırka-i naciye” olarak vasıflandırdığı Ehl-i Sünnet İtikadına tabi olmak; ilmi, Ehl-i Sünnet’e mensub âlimlerden almak icab etmektedir.
 
Muhterem Müslümanlar,
Büyük İslam alimi ve mutasavvıf İmam-ı Rabbânî Müceddid-i Elf-i Sânî (k.s.) Hazretleri bu hususla alakalı olarak Mektûbât-ı Şerifesinde şöyle buyuruyorlar:
“Mükellefler üzerine ilk vacip olanlar İ’tikâdi Hükümler’dir. Yani evvela akaidin tashih edilmesi icab etmektedir. Bu tashih de Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat Âlimlerinin görüşlerine muvafık olarak yapılmalıdır. Muhakkak ki uhrevî kurtuluş Ehl-i Sünnet büyüklerinin görüşlerine tabi olmaya bağlıdır. Çünkü onlar ve onlara tabi olanlar, Fırka-i nâciye’dir yani kurtuluşa erecek olan topluluktur.
Bu topluluk Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ve O’nun Eshabı’nın yolu üzerine olan topluluktur. Kitap ve Sünnet’den elde edilen ilimler içerisinde muteber olanlar, Ehl-i Sünnet Büyüklerinin Kitap ve Sünnet’den aldıkları ilimlerdir.”[6]
İmam-ı Rabbânî (k.s.) Hazretleri başka bir mektubunda şu ifadelere yer vermişlerdir: “Bil-hassa şeâir-i İslam’ın garip kaldığı zamanlarda, İslami Hükümlerin öğretilmesi, hayırların en büyüğüdür. Öyle ki, başka niyetlerle milyonları infak etmek, dini hükümlerden bir hükmün öğretilmesine müsavi olamaz… Ancak infak, Dinî Hükümlerin takviyesi için olursa onun için büyük derece vardır.”[7]
[1] Al-i İmran Suresi, 104
[2] Kurtubi, el-Cami’u li-Ahkami’l-Kur’an,  Al-i İmran Suresi’nin 22. Ayeti’nin tefsiri
[3] İ.Hakkı Bursevî, Ruhu’l-Beyan, Ali İmran Suresi 104. Ayet-i Kerime’nin tefsiri.
[4] İ.Hakkı Bursevî, Ruhu’l-Beyan, Ali İmran Suresi 104. Ayet-i Kerime’nin tefsiri.
[5] Tevbe Suresi, 122
[6] Mektûbât-ı Şerife, 193. Mektup
[7] Mektûbât-ı Şerife, 48. Mektup