Devir daim zamanların en kuytusunda,
Fasl-ı hazanda,
Senin ellerin,
Ve yüreğinden akıp giden yapraklar…
En nihayetinde yoksun sen,
Varlığın yokluğunda ışıldayan bir hayalsin sadece,
Sende ulaşılmayan denizler,
Sende gündüz ve gece…
Yarım bırakılan türkülerin sıcaklığındasın.
Henüz yanmamış,
Ama bir türlü pişmeyen.
Sabahsın, en gizli tüllerin ardında seyredilen…
Ve gözlerin,
Bir ince rüzgar olur geceye karşı,
Sen korkuyu bilmezsin,
Yüreğinde yeşerdikçe taze ümitler,
Sen yenilmezsin…
Yenilmek zaten zamana mahsus,
Bir acı dumandır zaman, geride kalanlara.
Ve bir mendil, yarısı aydınlık pencerelerden.
Sen düşmezsin,
En ağır yükü kaldıransın çünkü,
Sen yolsun, sen patikasın…
Sen geride kalan ve gelmeyecek,
Sen gelincik tarlasında bir karınca,
Yolu hiç bitmeyecek…
Ve sen arta kalansın,
Gecenin sabahı,
Ve karanın en aydınlık yüzü,
Sen İNSAN’sın…                       

 
 
 
Filiz Kalyon