Ebû Eyyûbi’l-Ensârî (r.a.) hazretlerinin, vefat etmek üzereyken şöyle dediği nakledilmiştir. Resûlüllah (s.a.v.)‘den duyduğum ve şimdiye kadar gizlediğim bir hadisi şerîfi size haber veriyorum: Resûlüllah (s.a.v.)‘i söyle buyururken işitmiştim: „Eğer siz (hiç) günah işlemeyecek olsaydınız, (Allah sizi yok eder), günah işleyecek bir millet yaratır; (af dilemeleri üzerine de) onları bağışlardı.“
Bilindiği üzere insan, dünyaya günahsız gelmiştir; fakat, günahsız yaşaması mümkün değildir. Çünkü beşerdir, şaşar. Kul hatasız olmaz. Hadîs-i şeriften anladığımıza göre, „günahkârların vatanı“ olan bu dünyadan, günah işlemeden gitmek de zâten hüner değil. Asıl hüner; hatayı düzeltmek, günahları bağışlatabilmektir. Peki, bunun için ne yapılması lâzımdır? İşte bu sorunun açık cevabını yukarıda zikri geçen hadîs-i şerîfte bulmaktayız.
Allah Teâlâ sonsuz ve hudutsuz rahmet sahibidir, rahmetiyle her şeyi kuşatmış, gadabını aşmıştır. Onun bağışlaması boldur, bağışlamayı sever. Bu ilâhî vasıflar, samîmî bir kalb ve dil ile tevbe ve istiğfar eden ğünahkârlar üzerinde mutlaka tecellî edecektir. Bunda şüphemiz yok. Zîrâ hadîs-i şerifte, bunların pekçok müjdeleri mevcut.
Mevzûun yanlış anlaşılmaması için, şunu da belirtmekte fayda var; hadîs-i şerifte günaha ve günah işlemeye teşvik değil, günahkârı sonsuz bir ümitle Allah’ın rahmet ve mağfiretini istemeye terğıp (özendirmek), ümitsizliği ve karamsarlığı reddetme vardır. Ebû Eyyûb hazretlerinin, hadîs-i şerîfi, son âna kadar rivâyetten çekinmesi, muhtemelen hadîsin taşıdığı müjde unsurunun çok yüksek olması ve duyanların fazlaca bir emniyet duygusuna kapılıp, günahlara karşı gereken hassâsiyeti
göstermemeleri endişesinden kaynaklanmış olabilir. Son anda haber vermesi ise, ilmi gizlemiş olmamak içindir....
...Unutulmamalıdır ki İslâmiyet, hiçbir mes’elede vâk‘âyı görmezden gelmemiş; bilakis gerçeği olduğu gibi ortaya koyduktan sonra, ayrıca çaresini de göstermiştir. Mühim olan hatâda, yanılgıda ısrâr etmemektir. Zira İslam`da, hatada bile bile ısrâra musamaha yoktur. Bilhassa müslüman, kendi hatasına hiç müsamaha etmemelidir.
Nitekim bu husus bir âyet-i kerimede şöyle açıklanmıştır:
„Onlar (takvâ sahibi mü’minler), bir kötülük yaptıklarında, ya da bizzat kendilerine zulmettiklerinde Allah’ı zikredip günahlarından dolayı hemen istiğfar ederler: Zaten günahları Allah’tan başka kim bağışlayabilir ki! Bir de onlar, işledikleri kötülüklerde bile bile ısrar etmezler.“ (Âl-i İmrân, 135)
Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.)‘de bir hadîsi şerîflerinde, “Kötülüğün peşi sıra hemen bir iyilik işle ki, önceki kötülüğü yok etsin” tavsiyesinde bulunmuşlardır.
Tevbe kapısı mü’minler için ölüm ânına kadar açıktır: Mühim olan; kişinin, başkalarının hata ve günahlarına bakarak aldatıcı bir tesellî duygusuna kapılmadan onların üstüne gidebilmesidir. Başkalarının hatalarıyla meşgul olmak, kişiye kendi hatalarını unutturur, onlardan kurtulma çarelerini, ihmâl ettirir. Bu ise tam mânâsıyla hüsran demektir.
O bakımdan Müslüman, hatası-günahı küçük de olsa onu büyük görmeli ve izlerini kalbinden sildirebilmek için vakit geçirmeden tevbe ve istiğfara müracaat etmelidir. Ehemmiyet verilmeyip üzerinde ısrar edilen küçük günahlar büyür, istiğfarla da büyük günahlar küçülür, hatta silinir.
O halde, hata ve günahlarımız ne kadar çok ve ne kadar büyük olursa olsun, onu bağışlayacak olan Rabb’imizin rahmetinin ve bağışlamasını büyüklüğünü düşünüp, dâimâ ümirvâr olmalıyız. Tevbe ve istiğfarı hayatımızın her safhasına yaymalıyız.
:cry: “Her derdin bir devâsı vardır. Günahların devası da istiğfar etmektir.”:x
