İstanbul Yağmura Hazırlanıyor
Kabına sığmayan heyecanımı
Yutkundum birkaç kez, fakat ne mümkün
Taşmakta olanı sınırda tutmak
Ne mümkün uçmaya hazırlananı
Yeryüzü lisanı ile avutmak…
İstanbul yağmura hazırlanıyor
Yıldız yıldız çakan uykusuzluğum
İçimde bir serçe, uçtu uçacak
Şairim, mısralar var defterimde
Zirâ büyük sözler beklenir benden
Sancılar taşırım beraberimde
Söyleyemediğim, söylenemeyen…
Sözden şehirlerin sözde fatihi
Lugat amelesi sözde hükümdar
Belki de beklenmez, kimse beklemez
Ne de hiçkimsenin umurundadır
Lâkin söz kalemi kuşattı bir kez…
Şehzadebaşı’nda gülümsüyorum,
Farkındayım demin Vefâ’dan geçtik
–Ne çok yerden geçtik ve ne çok şeyden–
Nefesleniyorum bulutlar gibi
Yağmursadığımı hissediyorum…
Hazırdır gitmeye şair dediğin
Bir yol hevesiyle tüketir ömrü
Hayalleri vardır ve cesareti
Ve sabrı, yol boyu yetecek kadar…
Şimdi gidecektir yahut birazdan,
O gider, cemaat döner namazdan!
Vezneciler’deyim, ıslanıyorum,
Kalbim yıkanıyor sokaklarında
İstanbulsamışım, içim titriyor
İstanbulsamışım, hissediyorum…
Kimbilir kim anlar lisân-ı hâlden
Yağmuristanbuldur, koşun diyorum…
Çay demini aldı, ben gidiyorum.
Hangi ülkeydi o, unutulmuştuk
Parçalı bulutlu bir adı vardı
Zamanımız geniş vaktimiz dardı
Baharı ikiye bölmezlerdi hiç
İlki sonu yoktu, bahar bahardı
Kiraz ağaçları, ıhlamurlardı…
Hani mühim bir şey demekti çoluk
Çocuklar susardı, yağmur yağardı…
Bezm-i Elest’teki hitab üstüne,
Şüphe bulunmayan Kitab üstüne,
Yemin billah olsun, Toroslar şahit,
Kuşkayası şahit, Üsküdar şahit
Kütahya damında dört duvar şahit
Adamlardı onlar, yabancı, yerli
Beklemekteydiler atlar eyerli
Kulaklar kirişte, avuçlar terli
Sükûtu dokurlar kelâm olurdu,
Selâm olsun derler, selâm olurdu…
Osman Bülent MANAV
