Ey şerefi iman ile müşerref olan ehli iman!
Bu dünya bir vasıta hayatıdır. Buraya uğrayan bir zaman eğlenir, sonra göçer. Topraktan elde edilen her şey sonunda toprağa dönmeye mahkümdur. Su, aka aka denize, ölümde yavaş yavaş bize yaklaşmaktadır. Enbiya ve evliya, iyi veya kötü, herkes bu köprüden geçmeye mahkümdur.
Ölüm, Allah’ın kulu için takdir buyurduğu hayatın son bulmasıdır. Ölüm; dünya kışlasından terhis olup, ebedi ve sermedi bir hayata ve sevdiklerimize kavuşmaktır.
Değerli Mü’minler!
Kimler geçmedi bu köprüden, kimlere kaldı bu dünya? Sıcak demirleri mucize olarak çıplak elleri ile hamur gibi yoğuran, şekil veren Hz. Davud’a, emrine cin taifesi verilen, kuşların, kurtların dillerine vakıf olan, ordularını mucize olarak bir yerden bir yere nakleden Hz. Süleyman’a kalmayan Dünya; Safiyyullah Hz. Adem’e, Halilullah Hz. İbrahim’e, Kelimullah Hz. Musa’ya Habibi edibi, Rasülü necibi, ins-ü cin Peygamberi Hz. Muhammed Mustafa’ya kalmayan Dünya, bizim gibi aciz ve günahkarlara da elbet kalmayacaktır!
Bundan sonrasını Efendimizin ciğer paresi Hz. Fatıma’dan dinleyelim: ‘Rahatsız olan Rasülullah’ın yanında Hz. Aişe ile beraberken kapı çaldı. Çalan kişi, o zamana kadar hiç işitmediğim tarzda; “Ey Risalet madeninin ve nübüvvet evinin ehli,- girebilirmiyim ?, dedi.
Bende; “Ey Allah’ın kulu, şu anda Efendimiz nefsiyle meşgul. Hz. Allah içeri gelmeden sana mükafatını ihsan etsin, giremessin”, dedim. Kapıdaki kisi aynı minval üzere iki defa daha tekrar etti. Hz. Aişe “Ya Fatıma, herhalde kulağı ağır duyuyor, biraz bağırarak cevap ver” ,deyince, bende yüksek sesle görüşmesinin mümkün olmayacağını söyledim.
Yeri ve göğü inleten bir sesle selamını ve isteğini tekrar etti. Ürpererek ve iliklerime kadar titreyerek Rasülullah’ın yanına vardım.
“Kapıdaki kimdir bilirmisin, Ya Fatıma? , dedi.
Bilmiyorum babacığım cevabını verince;
“O, lezzetleri yok eden, toplulukları birbirinden ayıran, evleri harap, kabirleri mamur, çocukları yetim bırakan melekül mevt Azrail (a.s.)’dır. İzin verde gelsin” buyurdu. İçeri giren Azrail (a.s.)’ın yanına Cebrail (a.s.)’da geldi. “Ey Cebrail! Allahın indinde bana müjdeler ver”, buyurdular. “Ya Rasülellah semanın kapıları açıldı, melekler ruhun için saf durdular.” Rasülullah (s.a.v.) heyecanlanarak; “Devam et, Ya Cebrail!” “Sen ilk şefaat edecek olansın” , diye diğer müjdeleri söyledikçe “Devam et, Ya Cibril!” ,diye buyurdu.
Sonunda; “Ya Habibellah, Hz. Allah sen ve ümmetin cennete girmedikçe diğer enbiya ve ümmetlerine, onu haram kıldı”, müjdesini verince;
“Ya Cibril, şimdi kalbim serinledi ve Ya Azrail, şimdi yaklaş ve emir olunduğun şeyi yap” diyerek ruhunu teslim etti.
Aziz kardeşlerim!
İşte ademlerin ve alemlerin efendisi, ahirzaman nebisi, habibi edibi Hz. Muhammed Mustafa’ya kalmayan bu Dünya, acaba bizlere kalacakmıdır?
Öyle ise ne yapmalıyız? Peygamber Efendimiz ‘Kişinin cenazesini üç şey takip eder. Çoluk çocuğu, serveti ve amelleri.
Bunlardan ikisi mezarlıktan geri döner. Ancak işlediği hayırlı işler ve güzel ameller kendisiyle birlikte gider, hadis-i şerif’inden ibret alarak ölümü düşünelim ve ona güzel ameller ile hazırlanalım.
Verehrte Muslime!
Alle Lebewesen und natürlich auch wir Menschen führen ein begrenztes Leben und eines Tages wird dieses Leben durch den Tod beendet. Die Gläubigen, die die Vergänglichkeit und das wahre Gesicht dieser Welt erkennen und ihr Leben mit der Vernunft des Imans bewerten, werden sich vor den Taten, die ihr Leben im Jenseits erschweren könnten, fernhalten. Sie werden vor allen Fehlern, die sie von Allah teala entfernen, ausweichen.
Verehrte Gläubige,
Auch wenn wir uns mit aller Kraft und all unserem Verlangen an diese Welt binden, so müssen wir uns doch bewusst werden, dass sie vergänglich ist. Das Diesseits ist sicherlich nur eine Prüfungsstation. So sagt Allah c.c im Koran: „Er (Allah) ist der, der Tod und Leben schuf, um zu prüfen, wer von euch am besten handelt. Und Er ist der Erhabene, der Verzeihende.“ An diesem Prüfungsort haben an sich nur die Bemühungen und die Arbeiten auf dem Weg Allahs einen Wert. Im Gegensatz dazu sind das grenzenlose Eifern nach weltlichen Gütern, Macht und Geld nur leere Betätigungen. Sie führen den Menschen nur in Verderben und Entbehrungen. Viele Reiche haben auf dieser Welt verweilt und sind auch wieder davon gegangen. Aber was ist von ihrem Eigentum, ihren Gütern, ihren prachtvollen Reichtümern zurückgeblieben? Wo sind diese Menschen hingegangen und was konnten sie von ihren Schätzen dorthin mitnehmen? Weltliche Güter, die nicht auf dem Wege Allahs verbraucht wurden, haben im Jenseits keine Bedeutung und keinen Wert. Was dort gültig ist, ist der rechte Glaube und die im Gedenken an das Wohlwollen Allahs getätigten guten Taten.
Aus diesem Grund, liebe Brüder was wir in diesen gezählten Tagen tun können, in denen wir nur eine haaresbreite vom Tod entfernt sind und Azrail jederzeit vor unserer Tür stehen kann, ist, Allah teala zu lobpreisen, sich nach ihm zu richten und unsere Gebete nicht zu vernachlässigen. Ich beende meine Hutba mit einem Bittgebet unseres Propheten :
Lieber Allah, mache unser Ende gut für alle unsere Angelegenheiten und beschütze uns vor der Schande der Welt und der Strafe des Jenseits.
