Ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge
Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı


                                                         
1. Her kimden bir vefa istedim; ancak cefa gördüm.
Her kimi gördüysem vefasız dünyada; vefasızlığını da gördüm.


2. Derman isteyerek her kime bir dert yandımsa;
onu kendimden bin beter dert ve belaya düşmüş gördüm.


3. Gidermedi kimsecikler kederli gönlümdeki üzüntüleri.
Esenlikten dem vurarak beni teselli etmeye çalışan dostlarımı aldatmaca içinde gördüm hep.


4. Suyun eteğine yapışacak oldum; derhal ırmak yüz çevirdi benden.
Aynadan bir doğruluk umdum; umudumun aksini gördüm.


5. Umut yollarına dökülsem ne vakit; başım, döndü ha döndü…
Emel ipinin ucuna yapıştım (her nasılsa), elimde (ip yerine) yılan gördüm.


6. Yüzlerce kez gösterdi bana felaket kara bahtımın aynasını…
Her ne vakit baktıysam, ben kara bahtı; onu hep kara gördüm.


7. Ey Fuzûlî! Artık ayıplama beni insanlardan yüz çevirirsem.
Kime yaklaştıysam eğer, ondan belanın yüz türlüsünü gördüm.


(…)


1. Öyle kaybettim ki kendimi aşk içkisiyle, anlamıyorum dünya nedir?
Ben kimim, saki olan kimdir ve içki kadehi nedir? (Unuttum!...)


2. Çılgına dönen kalbim için gerçi sevgiliden bir lütuf istiyorum;
ama sorsa ki sevgili çılgın gönlümün arzusunun; bilmem onun da ne olduğunu, nedir?


3. Kavuşmaktan ibarettir madem, aşığı vuslata doyuran;
o halde, (anlam veremiyorum) nedir sevenin sevilenden böylesi uzak kalmada bulduğu acı lezzet?


4. Dünya ve içindekilerin hikmetini bilmek değildir bilgelik.
Bilge o kişidir ki dünyayı da dünyadakileri de bilmeye!...


5. Ey Fuzûlî! (aşk ile eylediğin) ah ve figanlar herkesi üzmekte.
Aşk belasıyla hoş geçimli isen eğer, bunca varlık iddiası (ah-vah) da nedir
 
 

Fuzûlî