Bittim bu yazıları okurken! Özellikle de "kolumu ceketle sarıp, köpeğin ağzına teslim etme" maddesi içimi titretti. Hâlâ irkiliyorum! :usgunn:
Benim de oldum olası köpek fobim vardır. Sokağın başında veya birkaç metre ileride bir köpek gördüğüm için yolumu değiştirdiğim çook olmuştur. :mhcp
Ama tam yeri gelmişken bir anımı anlatayım: (Bu anım yüzünden köpeklere asla güvenmem, gerçi Allah'tan ısırılmadım hiç ama... Neyse Allah korusun!)
17-18 sene önce... Sokağımızda kazı çalışmaları var yine, her yer çamur. Ben de okula giderken komşuların bahçesinden geçiyorum. Komşunun kapısına bir köpek dadanmış, o da besliyor. İstemeyerek de olsa, köpeğin önünden geçmek zorundayım sabah akşam. "Bir şey yapmıyor" diye beni biraz rahatlatmışlardı.
Önünden geçerken son derece gergin ama rahat gibi, korkak ama cesur gibi :oops:, bir gözüm köpekte yavaşça geçtim birkaç gün... Birkaç adım geçince arkama bakıp yokluyordum köpeği, öööyle uslu uslu bana bakarak yatıyordu. Sonrasında ben bu hayvana çok ısındım. 'Ne şeker şey ya, hiç de korkulacak gibi değilmiş' diyerek güven de duymaya başladım.
Ve o akşam: Hava kararmıştı, eve dönüyordum. Baktım köpek merdivenin dibinde yatıyor (ama uyumuyor). Ben de (güvenimi kazandığı için) gayet rahat lay lay lom geçtim önünden. Sonra ansızın arkamdan son derece güçlü ve gür bir sesle kocaman bir "HAW" duydum! Şöyle yan yan yavaşça dönerek baktım, ayağa kalkmış kuyruğunu hızlı hızlı sallayarak bana bakıyor. Her an saldıracakmış gibi! Önce bir çığlık, sonra komşunun camlarını yumruklama yöntemleriyle mahalleyi ayağa kaldırdım.
Tabii beni kurtardılar. Gerçi bunun için özel birşey yapmadılar, ev sahibi dışarı çıkınca ben arkama bile bakmadan adeta uçmuştum. Ama önce bir sayıp sayıştırıp sonra...
Bir daha da o alçak köpeğin yakınından bile geçmedim.