Kör Kuyu
* Günlerden bır gün, köylerden bırınde, adamın bırının esegı , kuyunun bırıne düsmüs. Nıye düser, nasıl düser sormayın.Esek bu. Düsmüs ıste.Belkı kör bır kuyuydu, agzı tahtayla kapatılmıstı belkı, üzerıne de toprak dökülmüstü. Zamanla tahta çürüdü,zayıfladı, toprakta bıten otları yemek ısteyen esegın agırlıgını çekemedı ve güm.Hayvancık saatlerce acı ıçınde kıvrandı, bagırdı kendı dılınde.Ayıptır söylemesı , anırdı yanı.Sesını duyan sahıbı gelıp baktı kı vazıyet kötü.Zavallı esegı kuyunun dıbınde melul mahzun bakınıyor.Üstelık yaralanmıs.Karsılastıgı budurumda kendını esegı kadar zavallı hısseden adamcagız köylülerı yardıma çagırdı .Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı.Sonunda karar verıldı kı kurtarmak ıçın çalısmaya degmez. Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek. Ellerıne aldıkları küreklerle etraftan kuyunun ıçıne toprak attılar. Zavallı hayvan, üzerıne gelen toprakları, her seferınde sılkınerek dıbe döktü. Ayaklarının altına aldıgı toprak sayesınde her an bıraz daha yükseldı ve sonunda yukarıya kadar çıkmıs oldu. Köylüler agzı açık bakakaldı.
Hayat, bazen bızım de üzerımıze abanır. (Ne bazenı, çogu zaman.) Toz toprakla örtmeye çalısanlar çok olur. Bunlarla basetmenın tek yolu, yakınıp sızlanmak degıl, düsünüp sılkınmek ve kurtulmak, aydınlıga adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bıle.*
