Cümlemizden İnşa Allah

Abdurrahman-ı Tagi, çok korkardı Allah'tan.

Şiddetle kaçınırdı, her haram ve günahtan.

 

Bir gün, sevdiklerine buyurdu ki: (Bu dünya,

Hayal’den ibarettir, yahut sanki bir rüya.

 

Dünya’ya muhabbeti artarsa bir kimsenin,

Azalır ona olan muhabbeti herkesin.

 

Aksine, azalırsa dünyaya muhabbeti,

Çoğalır o nisbette, halk indinde kıymeti.

 

Dünya, kulu Allah'tan gafil eden şeylerdir.

Yani Hak teâlânın men ettiği işlerdir.

 

Bir iş ki, Allah için yapılırsa eğer ki,

O, ahiret işinden sayılır elbetteki.)

 

Bir gün de buyurdu ki: (Hak teâlâ, kullarda,

İki korkuyu birden, cem etmez bir arada.

 

Bu dünyada, günahtan kim kaçarsa korkarak,

Korkutmaz ahirette o kulu cenab-ı Hak.

 

Her kim de, hiç korkmadan işlerse günah, isyan,

Mahşere gittiğinde, korkutulur o insan.

 

Bu korku, muhabbetle birlikte olmalıdır.

Yani onun kökünde, muhabbet, sevgi vardır.

 

Mesela ben babamdan korkuyorum pek fazla.

Çünkü çok seviyorum kendisini ihlasla.

 

Yani onu üzmekten korkuyorum ben asıl.

İşte böyle bir korku, sevgi den olur hasıl.)

 

Buyurdu ki: (Eziyet etmeyin hiç kimseye.

Çünkü mezun değiliz kimseyi incitmeye.

 

Nitekim şöyledir ki, tarifi de müminin:

Onun el ve dilinden insanlar olur emin.

 

Zira bir müslümandan, kötülük sadır olmaz.

O, kötülük görse de, karşılıkta bulunmaz.

 

Sabredip, tatlı dille eder ona nasihat.

Çünkü gönül yıkmaya yoktur izin ve ruhsat.

 

İmansız olanın da kalbini kırmak yoktur.

Zira o da, Allah'ın yarattığı bir kuldur.

 

Düşünün ki bir adam, Kâbe’yi yıkar ise,

Ne muazzam bir günah işlemiştir o kimse.

 

Kâbe, kul yapısıdır halbuki ey insanlar!

Gönül ise, Allah'ın kudretiyle oldu var.

 

Rabbimiz buyurur ki: (Sığmam göğe ve yere.

Sığarım iman dolu ve kırık gönüllere.)

 

Kalp kırmak, kul hakkına girer ki hem de heyhat!

Mahşerde, ödemeye bulunmaz güç ve takat.

 

Bu haktan kurtulmanın, bir tek çaresi vardır.

O da, şehid olarak, dünyadan ayrılmaktır.

 

Zira şehid olanın, kul borcu varsa eğer,

Alacaklı olanı, Mevlamız razı eder.

 

Şehiden ölmek için, dua etmelidir ki,

Yoksa nifak üzere ölünebilir belki.

 

Kim islama hizmeti düşünse her anında,

Şehiddir o müslüman, ölse de yatağında.)
ABDÜLLATİF UYAN

eyvah mahvoldum

Genç mühendis, işe yeni başladığı şirketteki bir toplantı sırasında, masa üzerindeki gazeteye göz atıp âniden yerinden fırladı ve; “Eyvah mahvoldum!” gibilerden bir şeyler söyleyip koşar adımlarla odasına girdikten sonra, kapısını da arkadan kilitledi.

Bir anda içeride buz gibi bir hava esti. Önce şirket sahibi, toplantıyı bir bıçak gibi kesip dedi ki:

- Bu işte bir bit yeniği var. Kötü birşeyler oldu. Dikkat edin, canına kıyabilir.

Bazıları da, çeşitli şekillerde fikirlerini açıkladı:
# Biliyorsunuz ki, bugün borsa tepetaklak geldi. Mutlaka çok sayıda hissesi vardı.
# Fâiz veya repo da olabilir, %200 sınırı aşıldı.
# Dün dolar bozduracağını söylemişti. Bugün döviz âniden yükseldiği için, milyarlarca lira zarar etmiş olmalı.
# Kesinlikle yanılıyorsunuz. Daha 3 gün önce avans çekmişti. Böyle birşeyler yapmaz. Olsa olsa karısıyla kavga etmiştir.
# Öyledir öyle. Hanımını geçen gördüm, suratsızın biriydi.

Bütün ihtimaller tek tek sıralanırken, şirket müdürü dedi ki:

- Konuşmakla vakit kaybetmeyelim. Her an bir tabanca sesi gelebilir içeriden... Müdürün sözleri ortalığı tekrar gerdi. Şirkette ne kadar çalışan varsa, mühendisin kapısına yığıldı. Müdür bey yumuşak bir sesle:

- Mühendis beyyy!.. diye seslendi. Canım kardeşim! Sakın bir çılgınlık yapma! Biliyorsun ki bu dünya fânidir. Birgün zaten öleceğiz...

Mühendisin bulunduğu oda kapısı, çelik levhadan yapıldığı için, bütün çabalara rağmen kırılmıyordu. Buna rağmen içeriden çıt çıkmıyordu. Bu arada itfaiyeye haber verildi. Altıncı katta bulunan odanın pencereleri altına brandalar gerildi ve televizyon kameramanları, yüzlerce meraklı eşliğinde canlı yayına geçerek, adamın aşağı atlaması için duâya başladılar.

Mühendis bey, 10 dakika sonra kapıyı açtı. Yüzü ışıl ışıldı ve neler olup bittiğinden habersiz kapı önündeki kalabalığın şaşkın bakışları arasında gülümsedi
Az kalsın ikindi namazını kaçırıyordum arkadaşlar!..

KIRIK TESTİ VE ABÂ

 

"Bâyezid-i Bistâmî" buyurdu: (Senelerce,

Nefsimi ıslâh için, çalıştım gündüz gece.

 

Riyâzet, mücâhede çektim uzun seneler.

Netîcede baktım ki, ölmemiş nefsim meğer.

 

Belimde gurur, riyâ, ibâdete güvenmek,

Her yaptığı ameli, beğenip iyi görmek,

 

Gibi hastalıklardan mütevellit bir "Zünnâr",

Bulunduğunu görüp, eyledim çok âh-ü zâr.

 

Onun için, beş sene çektim yine riyâzet.

O zünnârı, belimden kesip attım nihâyet.

 

Bir ömür müddetince, Rabbime kulluk ettim.

O’na lâyık ibâdet yapmayı çok istedim.

 

Buna kavuşmak için, gayret ettim bir nice.

Hattâ sabaha kadar, namâz kıldım çok gece.

 

Yine de namâzlarım, olmadı O’na lâyık.

Allahü teâlâya yalvardım birgün artık.

 

Gözyaşları dökerek dedim ki: "Yâ ilâhî!

 

Rızâna vâsıl olmak istiyorum ben dahî.

 

Rızâ-i ilâhîye kavuşabilmek için,

Daha neler yapması lâzımdır bu âcizin?"

 

Şöyle ilhâm geldi ki: (Şu “Testi”nle şu “Abâ”n,

Yanında bulundukça, olmaz bize kavuşman.)

 

Hemence atıverdim “Abâ” ile “Testi”yi.

Kazandım böylelikle rızâ-i ilâhîyi.

 

Sonra, Hak teâlâdan şöyle ilhâm geldi ki:

(Bana vâsıl olmayı istiyenlere de ki:

 

"Bâyezid, kırk senedir uğraştı nefsi ile.

Bir ömür müddetince çekti de bunca çile,

 

Bir “Kırık testi”siyle, bir de “Eski abâ”sı,

Yanında bulundukça, olmadı kavuşması.

 

Siz, bu hâliniz ile nasıl ulaşırsınız?

O rızâya kavuşmak, kolay mı sanırsınız?")

 

“Bâyezid -i Bistâmî” vaktâ ki etti vefât,

Bir gece, kendisini rüyâda gördü bir zât.

 

Ve suâl eyledi ki hazreti Bistâmî'ye:

(Ne gibi muâmele eyledi Allah size?)

 

Buyurdu ki: (Kabirde, bir ses duydum ilk vakit.

Diyordu: "Ne getirdin sen bize ey Bâyezid?"

 

Dedim ki: "Sana lâyık bir amel edemedim.

Huzûruna, bir sürü kusurlarımla geldim.

 

Günâh getirdimse de, şirk getirmedim ama.

Bağışla sen onları, bu doğru îmânıma.”

 

Daha sonra, kabrime gelerek Münker-Nekîr,

Sormaya başladılar: "Rabbin kim, dînin nedir?"

 

Dedim ki: "Onu bana sormayın ey melekler!

Bilâkis beni O’na sorun ki, acep ne der?

 

Eğer kabûl ederse, beni kulu olarak,

Ebedî seâdete kavuşurum muhakkak.

 

Eğer kabûl etmezse kulluğuna mâzAllah,

Ne fayda, yüzbin defâ desem de Rabbim Allah")

Abdüllatif Uyan

Budur senin ilacın-BAYEZİD-İ BİSTAMİ (Rahmetullahi Aleyh)


Hazret-i Bistami’nin, bir gün ziyaretine,

Bir müslüman gelerek, arz etti ki kendine:

 
(Efendim, otuz yıldır, her gün oruç tutarım.

Ve yine geceleri, kalkıp namaz kılarım.

 
Lakin bir ilerleme görmüyorum halimde.

Bir açılma, parlaklık bulmuyorum kalbimde.

 
Halbuki tam doğrudur iman ve itikadım.

Niçin bir ilerleme olmuyor, anlamadım.)

 
Kalbine, kalp gözüyle bir nazar edip onun,

Buyurdu ki: (Evladım, çaresi zordur bunun.

 
Üçyüz sene ibadet etsen de bu halinle,

Bir yere varamazsın, bu nefis engelinle.)

 
O, sordu ki: (Yok mudur peki bunun ilacı?)

Buyurdu ki: (Var ama, yapamazsın, çok acı.)

 
Dedi: (Aman efendim, nedir o, lütfen deyin.

Elbette ki yaparım, yeter ki siz emredin.)

 
Buyurdu ki: (Evine gidince öyle ise,

Üzerine giy hemen, pek eski bir elbise.

 
Bir de torba bularak, içine ceviz doldur.

Seni tanıyanların evinin önünde dur.

 
Çocukları çağırıp, seslen ki: Ey çocuklar!

Bana tokat vurana, iyisinden ceviz var.)

 
O bunu işitince, dedi ki (SübhanAllah!

Buyurduğunuz bu iş, zor geldi bana VAllah.

 
Mümkün ise, siz bana başka bir iş buyurun.

Her ne olsa yaparım, yeter ki başka olsun.)

 
Buyurdu ki: (Derdinin ilacı budur esas.

Sana, bu işten başka ne yapsan, fayda olmaz.

 
Yolumuzun esası, bu nefsi terbiyedir.

Bu yapılabilirse, bu yolda ilerlenir.)

 
Bir gün de, bu büyük zat, birkaç talebesiyle,

Gezintiye çıktılar dinlenmek gayesiyle.

 
Bir tımarhane görüp, içeriye girdiler.

Oranın doktoruna, şöyle sual ettiler:

 
(Günah hastalığıyla dertli olanlar için,

Şifa, deva olacak bir ilaç bilir misin?)

 
O doktor, bu suale cevap veremeyince,

Bunu duyan bir deli, söze girdi hemence.

 
Bir teveccühü ile hazret-i Bistami'nin,

Dedi: (Ben biliyorum ilacını bu derdin.

 
Önce, tövbe kökünü, istiğfar yaprağıyle,

Kalp havanına koyup, döv tevhid tokmağıyle.

 
Sonra, onu geçirip bir insaf eleğinden,

Pişmanlık gözyaşıyla, hamur yap onu hemen.

 
Aşkullah ateşinde pişirip, kurutarak,

Aşk-ı Muhammediye balından da katarak,

 
Kanaat kaşığıyla yer isen gündüz gece,

Günah hastalığından, kurtulursun böylece.)

 
Delinin cevabını, hepsi çok beğendiler.

(Biz cevap veremezdik onun gibi) dediler.

REHBER İNSANLAR -Abdüllatif Uyan

Amin