Gelecek zaman da birgün gelecekmiş. Omzunda kabukları soyulmuş imgelerle
dolu bir heybesi olacakmış. Dokunduğu her yerde plastik erguvan çiçekleri
peydahlanacakmış. Erguvan çiçeklerine iğneleri kafa bulduran korsan arılar
konacakmış.
Bu yüzden insanlar çocuklarına çiçeklerin kötü olduğunu söyleyecek ve onları
sevmemeleri gerektiğini öğütleyecekmiş. Çocuklar onlara hiç kulak asmayacak,
çiçekleri asıl kötü oldukları için sevecekmiş.
Gelecek zaman da birgün gelecekmiş. Kafasının içinde patlamış bir volkan da
getirecekmiş. Ateşten nehirler şehirlerin üstüne yürüyecekmiş. Bu nehirlerin
ateşten kollarına yakalanan insanlar kavrulup eriyecek ve fakat beş para
etmez gevezeliklerini kesmeye yine de yanaşmayacaklarmış.
Ortalığı saran yanık et kokusu, beş para etmez gevezeliklerin kokusuna
karışıp göklere yükselecekmiş. Yükselen bu ağır koku bulutları gökyüzünden
sürüp çıkaracakmış. Gelecek zaman da birgün gelecekmiş. Ağzından her şeyi
şeffaflaştıran esrarlı kelimeler de dökülecekmiş.
Herşeyin içi dışı görünür hale gelecekmiş. Kimsenin gizlisi saklısı
kalmayacakmış. Ama aynı kelimeler, bir yandan da insanların görme yeteneğini
köreltecekmiş. Kimse hiçbir şey göremez hale gelecekmiş. İnsanlar görmemek
konusunda yine bahanesiz kalmayacakmış böylece. Kalplere takılan gözlüklerin
hiç alıcısı olmayacakmış. Gelecek zaman da birgün gelecekmiş. Cebinde
hayatımızı kolaylaştıracak yeni icatlar da getirecekmiş. Mesela, fikirlere
somut bir varlık kazandırabilen kimyasal bir formül, rahatlıkla eğilip
bükülebilmelerini sağlayan özel bir alaşım olacakmış bunların arasında.
Mesela, aşk acılarını anında indiren duygu kesici tabletler olacakmış. Ve
mesela, neyin üstüne dökülürse onu yenebilir hale getiren bir tür sos da
olacakmış.
İnsanlar bu sosu döküp sandalyeleri, vazoları, mücevherleri ve hatta
yüzlerini acımasızca eskiten aynaları yiyebileceklermiş afiyetle. Gelecek
zaman da birgün gelecekmiş. Her tür yüzeye yapışabilen kara delikler de
olacakmış elinde. Onları sanki bir deterjan reklamının afişlerini
yapıştırıyormuş gibi büyük bir soğukkanlılıkla yapıştıracakmış caddelerin en
dikkat çekmeyecek yerlerine. Caddeler düzensiz korna seslerinin ritimleriyle
akıp duracakmış bu kara deliklerin gözünün önünde. Caddelerle aralarında
zaten güçlü bir bağ kuramamış zayıf insanlar, çekim güçlerine dayanamayıp
bir bir kapılacaklarmış bu kara deliklere. Kapılıp ortadan kaybolacaklarmış.
Kendi seslerinden başka hiçbir şey duymayan caddelerse, bu zavallı
insanların bir bir eksilmesinin farkında bile olmayacaklarmış. Gelecek zaman
da birgün gelecekmiş.
Ruhları da günde sekiz saat mesaiye zorlayan yeni toplu sözleşmeler de
getirecekmiş yanında. Böylece çalışanlardan tam iki katı verim alınacakmış.
Üretim de böylece iki katına çıkacakmış. Ama bu katlanmış üretim bile
insanların tüketim iştahlarını doyurmaya yetmeyecekmiş. Canları durmadan
yeni şeyler istemeye devam edecekmiş. Bu yüzden de ruhlara, bedenler paydos
ettikten sonra da çalışabilecekleri fazla mesai saatleri ayarlanacakmış.
Böylece ruhlar ceplerini daha fazla parayla dolduracak ama giderek
bedenlerini de boşaltacaklarmış. Böylece ruhsuz bedenlerle, bedensiz
ruhların dünya denen fabrikanın ayrı ayrı vardiyalarında çalışmalarının bir
sakıncası kalmayacakmış. Gelecek zaman da birgün gelecekmiş. Ve geldiği
hızla hiç eğlenmeden ve hiç oyalanmadan gidecekmiş geçmiş bütün zamanların
yanına korkuyla, aceleyle.
(Gökhan Özcan)
