GÜRÜL GÜRÜL
Bir köylü çocuğu medrese tahsili yapmak üzere şehre gitmiş. Bir ara köyünü ziyarete gelince artık Türkçesini küçük görüp, hep Arapça kelimelerle ve tecvid ahengiyle konuşmaya başlamış. Şimdiki kolej öğrencilerinin yabancı dilden kelimeleri aksan ile telaffuz etmeleri gibi bir şey... Bir gün oturduğu odaya bir köpeğin girip kenarda duran hamuru yutmaya koyulduğunu görünce yerinden kalkmayı ilim azametine yediremeyerek anasına uzaktan birkaç kez seslenmiş:
– Ya ümmî! Vahid kelben dâhilen derûnen ekleyleyor hammuri!
Anası sanmış ki oğlu ders okuyor, kulak asmamış. Oğlan da köpeği kovalasın diye perde perde sesini yükseltip bağırmaya başladıkça kadıncağız içinden şöyle geçirmekteymiş:
– Rabbim kem gözden esirgesin; hele bakın gürül gürül nasıl da okuyor!
