Ne garip bir varlıktır şu "Sen".
Ne bereketli, ne bitmez tükenmez bir kaynaktır. Bütün şiirler sen diye başlar, sen için gelişir.
Şarkılar sen’i söyler, türküler sen için yakılır. Kitaplar sen için yazılır, düşünceler sen için üretilir.
Sistemler sen için kurulur, dinler sen için gelir.
Sen için yaşarız çoğu kez, yüreklerimiz sen için atar...
Ne garip bir varlıktır şu sen. Sen’le birlikte yaşar, sen’le birlikte var oluruz. Sen’i etkiler ve sen tarafından etkileniriz.
Benliğimizin bir ucu, bir yanı sen’dir. Sen, hem varlığımızın çekirdeği, hem zarıdır. İçimizde sen vardır; sen tarafından kuşatılırız.
Kendimizi sensiz düşünemeyiz; biz sen’le varız, bütün hesaplarımız sen üzerine kuruludur.
Sen varlığımızın temelidir. Sen’i sever, sen tarafından seviliriz.
Evet evet, bütün yaşantımızda, tüm varlığımızda sen vardır.
Sensiz yaşayamayız. Sensiz hayat olmaz; sen’ler içinde yaşarız.
Kimdir bu sen?Annemizdir, babamızdır, kardeşimizdir, eşimizdir, çocuklarımızdır, dostlarımızdır, öğretmenlerimiz ve öğrencilerimizdir; ekmek aldığımız fırıncı, süt aldığımız sütçü, alış veriş yaptığımız bakkaldır.
İçinde yaşadığımız toplum, iletişim ve etkileşim içinde olduğumuzherkestir.
Dostlarımız, düşmanlarımız, sevdiklerimiz ve nefret ettiklerimizdir.
Ne garip bir varlıktır şu sen.
O, anlayan ve anlaşılan bir varlıktır.
Duygularımızı ve düşüncelerimizi sen’le paylaşırız.
Hüzünlerimiz, kederlerimiz, sevinçlerimiz ve mutluluklarımız sen’le anlamlıdır.
Sen’in olmadığı yerde hayat yoktur.
Kelimeler sen’le vardır.
Sen, bir gönül, bir ruh, bir akıl, bir bedendir.
Sen, ben’in sıçrayışı, kendini açması ve aşmasıdır.
Sen, ben’in ölçüsü, sınırı ve anlamıdır.
Sen, ben’in sorumluluğu, amacı ve bilincidir; sıcaklığı ve mutluluğudur.
Sen, ben’in aynası, konusu ve kuralıdır.
Ben sen’le vardır, sen’le anlamlıdır.
Ne garip şeydir şu Sen.
Vefa TAŞDELEN
