> > > 1994'te vücudunda bir gariplik hissetmiş. 60'lık vücudu
> > > artık dans derslerini kaldıramayacak kadar bitkinleşmiş.
> > > Doktora gittiğinde yakında öleceği haberini almış:
> > > Hastalık Mori'yi tekerlekli sandalyeye bağlamış. Dersleri bırakmış,
> > > evdeki bakıcının kollarında bebekliğe yeniden dönmüş.
> > > Kucaklanıp kaldırılır, başkası tarafından yıkanır,
> > > poposu pudralanır olmuş. Düşünmüş o zaman:
> > > "Kendimi bırakıp yok olmayı mı bekleyeyim, yoksa kalan
> > > zamanımı en iyi şekilde değerlendireyim mi?" Sonunda
> > > ölümünden utanmamaya ve yaşamla ölüm arasındaki
> > > son köprünün bütün ayrıntılarını anlatmaya karar vermiş.
> > > Hayattaki son dersi, "kendi ölümü" olacakmış.
> > > Önce sevdiklerini toplayıp, onlara bir "canlı cenaze töreni"
düzenlemiş.
> > > Bizim ancak ölenlerin ardından yaptığımız sevgi konuşmalarını
> >hayattayken dinleme ve gönlünce cevap verme şansını yaratmış. ABC
televizyonunun
> >ünlü haber sunucusu Ted Koppel'ın programına konuk olunca üne
> > > kavuşmuş. Dünyanın dört bir yanından mektup yazan,
> > > röportaja gelen insanlar ona "son yolculuk"u sormaya başlamışlar.
> > > Mori'nin bu sorulara verdiği yanıtlar Türkçede de yayımlandı.
> > > (Mitch Albom, "Öğretmenim Mori'yle Salı Buluşmaları", Boyner Y.
1997)
> > > Birbirinden ilginç o yanıtlardan benim aklımda kalan ders şu oldu:
> > > "Herkes öleceğini bilir, ama kimse buna inanmak istemez.
> > > Oysa öleceğimize inansak, bazı şeyleri farklı yapardık.
> > > İnsan ölmeyi öğrenince yaşamayı da öğrenmiş oluyor.
> > > Budistlerin yaptığını yap ve her sabah omuzundaki küçük kuşa sor:
> > > - O gün, bugün mü?
> > > Hazır mıyım? Olmak istediğim insan mıyım? Kariyer, iyi maaş, araba ve ev taksitleri... Hayattan istediğim şey bu mu?"
> > > "Şuraya uzanmış yavaş yavaş ölürken rahatlıkla söyleyebilirim ki,
> > > istediğin kadar güce ya da paraya sahip ol, yaşamı satın
> > > alamazsın." diyor Mori... "
- Son bir 24 saatin olsa ne yapmak isterdin?"
> > > sorusuna ise herkesi şaşırtacak kadar sade bir cevap veriyor:
> > > "- Sabah kalkar, jimnastiğimi yapar, ardından çörek ve çayla kahvaltı eder, yüzmeye giderdim. Sonra arkadaşlarımı evde güzel bir öğle
yemeğine davet eder, onlara ne kadar değer verdiğimi anlatırdım. Ardından ağaçlıklı bir bahçede yürüyüp renkleri, kuşları seyreder, doğayı içime çekerdim.
> > > Sizin bunları yapacak vaktiniz var. Bütün yapmanız gereken arada bir
> > > omuzunuza bir bakış atıp sormak:
> > > "Bugün mü küçük kuş, bugün mü?"
Can Dündar
-Sevgili sadakatcı kardeşlerim sizlerin son 24 saatiniz olsa idi (Allah cc. sağlıklı, huzurlu uzun ömürler versin) ne yapardınız hiç düşündünüz mü? düşünmemiz lazım, hemde enine boyuna düşünmemiz lazım.
Sevgiyle kalın...
