O öyle bir güzel ki,
Bütün kâinatın dili O’nu anlatsa yine de azdır.
O öyle bir güzel ki,
Çöllere düşen âşıklar, çölün sıcağından değil, O’nun aşkından yanıktır.
O öyle bir güzel ki,
Gül O’nun terindendir.
O öyle bir güzel ki,
Güller yaprak yaprak ellerini semâya açmışlar aşkından coşmaktalar.
O öyle bir güzel ki,
Güller âşık olan bülbüle yüz vermez; O’nun aşkından hazan yaprağı olup kavrulur.
O öyle bir güzel ki,
İsmi anılınca kalplerde sürur; yüzlerde tebessüm dolaşır.
O öyle bir güzel ki,
O’nsuz duâya bile başlanmaz,
O öyle bir güzel ki,
Çünkü o Rabbim’in Habîbi, kalplerin tabibi.
O öyle bir güzel ki,
Güzel kelimesi hiçbir şeye bu kadar yakışmamıştır.
O öyle bir güzel ki,
Sevdası asırlar geçse de taptaze hiç solmaz.
O öyle bir güzel ki,
O’nun gönül bahçesine giren dikenler hep gül oldu.
O öyle bir güzel ki,
Zıt olan kalpleri birleştirip tek yürek yaptı.
O öyle bir güzel ki,
O’na her devirde sabâ rüzgârıyla selâm yollayan âşıkları var.
O öyle bir güzel ki,
Bütün güzellikler O’nun kapısında âciz kalmış.
O öyle bir güzel ki,
Rahmân’a giden kapıları bize O açtı.
O öyle bir güzel ki,
Beşeriyetin bütün sıkıntılarına hep ümit saçtı.
O öyle bir güzel ki,
İki cihanda da övülmüş.
O öyle bir güzel ki,
Doğmadan makamı verilmiş.
O öyle bir güzel ki,
Allah ve melekleri O’nu çok sevmiş.
O öyle bir güzel ki,
En zayıf insana bile; «Ümmetim!» demiş.
O öyle bir güzel ki,
Ne yokluk O’nu üzmüş ne varlık O’nu sevindirmiş.
O öyle bir güzel ki,
Âlemlere rahmet tüm mahlûkata şefkat ve merhametle gelmiş.
O ki,
O yüzden varız...
Elif MENCET
Yüzakı Dergisi
