Sonbahâr
Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur;
Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, târümâr olur...
Mevsim boyunca kendini hissetdirir vedâ,
Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ…
Yazdan kalan ne varsa olurken haşır neşir
Günler hazînleşir, geceler uhrevîleşir…
Teşrînlerin bu hüznü geçer tâ iliklere,
Anlar ki yolcu, yol görünür serviliklere…
Dünyânın ufku gözlere gitdikce târ olur,
Her gün sürüklenip yaşamak rûha bâr olur.
İnsan duyar yerin dile gelmiş sükûtunu,
Bir başka mûsikîye geçiş farz eder bunu.
Teslîm olunca va'desi gelmiş zevâline,
Benzer, cihâna gelmeden evvelki hâline...
Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya,
Rûh öyle yollanır, uyanılmaz bir uykuya…
Duymaz bu anda taş gibi kalbinde bir sızı,
Fark etmez anne - toprak ölüm mâcerâmızı!..
Yahyâ KEMÂL BEYATLI
