Ebû Müslim Havlânî bir toplulukta konuşulanları dinler.
Hemen hepsi de hanımından şikâyette bulunmaktadırlar.
Ancak Ebû Müslim hiç şikayet etmez. Derler ki:

“-Velî gibi bir hanıma düştün de sesin çıkmıyor değil mi?”
Omuzlarını silkerek cevap verir:

“-Bizimki velî filan değil, kelimenin tam manasıyla delidir deli!..”
Konuşmasına devamla:
“-Ben” der, “-Usûlünü biliyorum da öyle geçiniyorum,
kavga gürültümüz o yüzden olmuyor!..”

Büsbütün meraka düşerler ve:

“-Deli gibi biriyle kavgasız gürültüsüz geçinmenin usûlü nedir ki?”
diye sormaktan kendilerini alamazlar.
Şöyle îzah eder, Ebû Müslim, geçinmenin sırrını:

“-Allâh Teâlâ Âdem -aleyhisselâm-’ı topraktan yarattığında
bedenine önce aklı koydu. Sonra öfkeyi yarattı.
Ona da Âdem’in bedenine girmesini emretti. Öfke:

“-Ben” dedi, “Âdemin bedenine giremem.
Çünkü orada akıl var! Akılla ikimiz bir yerde asla duramayız!..”
Rabbimiz buyurdu:

“-Ey öfke! Sen Âdem’in bedenine girmeye yönel.
Akıl senin geldiğini görünce hemen çıkıp gider,
kendi yerini sana bırakır. Böylece sen de Âdem’i deli edersin.”
Ebû Müslim burada der ki:

“-İşte biz hanımla bu konuda anlaştık.
Dedik ki, madem insana öfke gelince akıl gidiyor,
insan delinin tekidir. Deliye karşı ise bir velî lâzımdır.
Ben öfkelenirsem hemen farkına varacaksın,
sabır gösterip ters cevap vermeyecek, velî rolü oynayacaksın.
Şâyet sen öfkelenir de sen deli durumuna girersen,
bu defa da ben velî rolüne girerek sabredeceğim.”
iktibas