Peygamberimiz her zaman mütebessimdi

Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) yüzünde daima ışıldayan bir parlaklık ve neşe ifadesi vardı. Resulullah(s.a.v.), âdet üzere kullanılan hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı. Cabir b. Abdullah'ın ifadesine göre Resulullah(s.a.v.) kendisini her gördüğünde daima tebessümle selamlar ve hüsnü kabul gösterirdi. Onunla özel olarak konuşmak isteyen olduğunda, o yanından ayrılmadıkça Resulullah(s.a.v.), yüzünü başka bir tarafa çevirmezdi.

Aynı şekilde herhangi bir kimse ile musafaha yaptığında karşısındaki elini salmadıkça o elini bırakmazdı. Peygamber (s.a.v.) ashabıyla toplu olarak bir arada oturduğunda ayrıcalıklı bir yere oturmazdı. Hatta öyle olurdu ki, Medine'ye gelen yabancı heyetler mescidde oturan Resulullah (s.a.v.)'in kim olduğunu ayırdedemezdi.

Bir defasında, Habeşistan hükümdarından bir heyet geldiğinde Rasulullah (s.a.v.) onlara kendi misafiri gibi muamele etti ve lüzumlu her hizmeti kendisi sağladı.

Resusulullah (s.a.v.),sataşma, istihza ve insanların kaba söz ve davranışlarına daima hoşgörü ile bakmış, şikâyetçi olmamıştır.