Zamanın hükümdârı, vezire verdi emir:
“Git, İmâm-ı Câferi, yakala, bana getir!”

Muhabbeti var idi, o vezirin imâma,
Dedi ki: “Ey Sultanım! emredersiniz ama,

O evinde oturmuş, ibâdet etmektedir,
O zâtı öldürmekten, acabâ gâyen nedir?

İmâmı çağırmaya gider gitmez o vezir,
Hükümdar, cellatları çağırıp verdi emir.

Dedi: “İmâm-ı Câfer, girince içeriye,
Başını kılıç ile, vurup bölün ikiye!”

Ve lâkin, ne zaman ki, İmâm girdi odaya,
Hükümdar onu görüp, hemen kalktı ayağa.

Dedi ki: “Ey efendim! Nedir bize emriniz?
Hemen îfâ edelim, varsa bir dileğiniz?”

Dedi ki: “Benim, senden yok aslâ bir dileğim,
Beni rahat bırak ta, ibâdet eyleyeyim.”

Sonra kalktı ayağa, kapıya ilerledi,
Sultan, onu izzet ve ikrâmla yolcu etti.

Titremeye başladı, sonra da birdenbire,
Sarardı, fenâlaştı, bayılıp düştü yere.

Ayılınca veziri dedi ki: “Ey hükümdar!
Hani öldürecektin, ne oldu, neyiniz var?”

Dedi ki “İçeri girdi hemen İmâm-ı Câfer,
Yanısıra koca bir, aslan girdi içeri.