“Adamın biri kendini darı zanneder, nerede tavuk görse köşe bucak kaçarmış.

Akıl hastanesine yatırmışlar. Uzun süre tedavi görmüş, sonunda Hekimi, iyileştiğine kanaat getirmiş, yanına çağırmış:

“İyisin değil mi evladım, artık darı değil koca bir adam olduğunu anladın! Kendini darı zannetmek gibi bir sorunun yok sanıyorum artık!”

“Evet, iyiyim,” demiş adam, “darı olmadığımı iyi öğrendim!”

Ve taburcu edilmiş. Hekimiyle vedalaşmış, hastaneden çıkmış..

Ne var ki çok geçmeden, Hekim bir bakmış, adam kan ter içinde koşarak geri gelmiş!

Hekimi, “Ne oldu evladım, bu halin ne, neyin var?” diye sormuş!

Adam, “Efendim!” demiş, “Bende sorun yok! Ben darı olmadığımı öğrendim de... Bunu tavuklara da öğrettiniz mi?..”

Yaşamın güldüren akıl oyunları var böyle!

Bazılarımız bir hitap işitiyor: “Daima karşınızdakini kendinize tercih edin; sakın 'önce ben!' demeyin!..”

İş, hoşumuza da gidiyor. Ne var ki, “herkes kendi yaptığının neticesini yaşar” hükmünü tam anlamıyla algılayamadığımızdan, içten içe, “acaba ‘önce sen’ demeyi karşımdakiler de öğrendi mi” akılsızlığından kurtulamıyoruz. Ve kan ter içinde yetişiyoruz Hekime, yahut başlıyoruz etraftakilere darı olmadığımızı(!) anlatmağa:

“—Okudun değil mi? ‘Önce sen’ diyeceksin!”

Üstelik, bunu diyen anlayışı kıtın farkında olmadan dile getirdiği düşüncesi şu: “Önce 'beni' gözeteceksin, ona göre!”

Sonuçta, “önce sen”, dönüp, dolaşıp, oldu yine “önce ben”!..

Sizce Hekim, hikayemizin kahramanına ne cevap vermiştir?..

                        BU YAZI ALINTIDIR