« : 11 Mayıs 2007, 12:36:22 »
Bugün kalbimi dinledim... “zor günler...” dedi... zorluğuda ‘anlamsız’ aslında...
Sanırım bir süreliğine “insanlığa” ait güzel duygular geri çekilmiş...
Bir fırtınanın ortasında yapayalnız hissediyorum şu an kendimi...
Öylesine “saf”, öylesine “aldanmış.”
Yürekte güzellik adına ne varsa sarsıldı...
“güven” adına, “samimiyet” adına, “hisler” & “dostluk” adına... yoruldum!
Sevgili dostum,
Bak yine sızıyor dünyama bir el. “Yoksa kapıyı açmayacak mısın?” dedi. Dur diyemedim. Hep “Buyur” demeye muhtaç mıdır, dilim?
Yazılarımı dağıttım oraya-buraya. Sesi çıkmadı hiçbirinin. Kızdım, tek bir seda idi beklediğim. “Buradayız” deselerdi, beni bilselerdi ya da hicranımı görselerdi… Ne dersin, sence beni mutlu ederler miydi? …
Üstümdeki bu kabuk, bu melun ifade gitgide kalınlaşırken, kulağımda ağıda benzer gitgide inceleşen kırgın serzenişler… Düz bir yoldu belki gittiğim; lakin şimdi nereye dönsem bir duvar, nereye koşsam yerde çamurlar var. Dostum sesin neden bana ağyar? Üstelik bilirdin sen, ne kadar kırılgan olduğumu… Kabuğumun kalınlığına inat, ne kadar zayıf olduğumu… Bir kaplumbağa kadar toprağa yakın ve yaşlı olduğumu… Neden dostum, selamına muhtaç oldum?
Serçeler senin gibi değil. Geçen gün bir parkın kenarından geçerken, genç bir ağacın dallarından bana selam verdiler. Mahzundum, başımı bir daha kaldıramadım. Tebessümümü kaldırım taşları nasiplendi. Serçeler sustu ve ben sana anlat(a)mayacağımın hüznüyle herkese kırık, yine astım yüzümü. Serçeler dostum, senin gibi değiller.
Şimdi akşam… Bir bir kapanıyor perdeler. Dostum tek bir selam sana ne gam eder?
Âh dostum… Artık kalbimde dualarımdasın.
İNSAN akli ile melekleşen nefsi ile iblisleşen bir aciptir İNSAN
İNSAN kendi kabahatini bilmeyen cehli ile dünyalara sığmayan bir mağrurdur İNSAN
İNSAN bütün zaaf ve acziyyetine rağmen kudrete kafa tutan taşkın bir şaşkındır İNSAN
İNSAN maziye bağlı hâle aldanmış istikbali gözler bir taştır İNSAN
