SÜVEYDÂ

süveydâ,
günlerden bir gündü
içine bir aşk tohumu düştü
önce sen
sarıp sarmaladın,
özenle,muhabbetle.
.
sonra o,
kök salmaya başladı
tüm vücudunu sarmada
sarmaşık tohumunun büyüyüp
çamlara,çınarlara sarıldığı
büyüyüp kök saldıkça
sarıp sıktığı gibi
.
nasıl ki sarmaşık
sarıldığı ağacı içten içe
kurutur bitirir
senin sarmaşığında
yok edip seni eritir
tıpkı bir kurt gibi
içini yer, kemirir
.
süveydâ,
sen gözünden bir yol açtın
suladın sarmaşığını bol bol
dilin duada;
“yeter ki sen mutlu ol”
.
bir gün, bir gün
süveydâ,
tıpkı dışardan sağlam görünen
çınarların devrildiği gibi
yapraklarının gazel olup
savrulduğu gibi
savrulup gideceksin
sarıp sarmaladığın
sarmaşığının
ölüm sebebin olduğunu
bileceksin….

(duaekseni)
Not:Gönül; sol göğsün iki parmak aşağısında “süveydâ” denilen bir noktadadır derler:) dilerim muhabbeti bol olsun.