Şu dünyada en zor şey nedir diye sorsalar, “Yalnızlık” derim... Kimsesizlik derim... Elbette daha önemli şeyler de var ama, bugün bu konuya değinmek istedim...

Bazen öyle bir an gelir ki, yalnız kalmak istersiniz, ama en fazla kaç saat dayanabilirsiniz ki yalnızlığa?.. Sonra dertleşecek, konuşacak, sesini duyacak birilerini ararız... Yani geçici bir istektir yalnız kalmak... Devam etmesi halinde sorunlar da beraberinde gelir...

Hayatta her türlü zorluğa hazır olmalıyız elbet... Baş etmeye çalışmalıyız... Ama yalnızsak işimiz daha da zorlaşır... Tutunacak birileri varsa yanımızda yükümüz daha da hafifler...

Zor günleri sevdiğimiz, güvendiğimiz bir ele tutunarak daha kolay atlatırız.. Bu el, eş olabilir, evlat olabilir, anne olabilir, baba olabilir, kardeş olabilir, dost olabilir... Yeter ki tutabileceğimiz el, yaslanabileceğimiz bir omuz olsun... Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın...

***

Hemşire, bir gün hastasının yanına yorgun bir genç adam getirir. Yaşlı hastaya doğru eğilip yüksek sesle “Oğlunuz geldi” der.
Hasta güçlükle gözlerini açar ve tanımayan gözlerle bakar kendisine. Sonra, gözleri kapanır. Genç adam, ihtiyar eli avuçlarına alır ve yatağın yanında oturur. Gece boyunca elinde hastanın eli oturur öylece, teselli sözleri fısıldayarak.

Gün ışıdığında, hasta çoktan ölmüştür. Birkaç dakika içinde hastane görevlileri odaya dalar, makineleri kapatmak ve iğneleri çıkarmak için.
Hemşire genç adamın yanına gelir acısını paylaşmak ister ama adam keser sözlerini.

“Kimdi o adam” diye sorar. Hemşire şaşkın cevap verir: “Babanız olduğunu sanmıştım!”

“Yoo, hayır, babam değildi” der adam. “Onu daha önce hiç görmemiştim.”

“O zaman sizi ona götürdüğümde niçin bir şey demediniz?”

“Yaşlı adamın oğluna ihtiyacı olduğunu ama onun burada olmadığını fark ettim” diye açıklar adam.

“Ve beni tanımayacak kadar hasta olduğundan bana ihtiyacı olduğunu anladım...”

Hayat yolunda el ele yürümek için yaratılmış insanoğlu. Bugün elinizi sıkıca tutmaya hazır birisi mutlaka vardır ve onlarınkini tutmanızı umut eden birileri.

Sevgiyle...

Ayşe Aydan