Çok kibirli, gururlu bir hükümdar vardı. Birgün ülkesini gezmek istedi. Hizmetçilerine sert sert emirler vermeye başladı:
- Elbiselerimi getirin!
- Atımı hazırlayın!
- Yollarımı açın!
Süslü ata, süslü elbiseleri ile bindi. Atın üzerinde yürürken gururundan, kibrinden yanında yaya olarak yürüyenlere bile bakmıyordu. Yanına yaklaşmak istediklerinde, onlarla ilgilenmiyor. “Uzaklaştırın onu!” emrini veriyordu. Günün birinde, karşısına, yamalı fakat temiz elbiseli yaşlı bir kimse çıktı. Hemen emrini verdi:
- Uzaklaştırın şu ihtiyarı!
Biraz sonra, aynı ihtiyar atın dizginlerini tutup dedi ki: “Ey mağrûr hükümdar, seninle muhakkak görüşmem lâzım.” Çevresindekiler uzaklaştıramayınca Hükümdar mecbûren sordu:
- Söyle bakalım, derdin nedir?
- İhtiyacımı gizli söylemem lâzım, açıktan söyliyemem.
Eğildi kulağına şöyle fısıldadı:
- Ben Azrail’im! Vazifemi yapacağım.